Forbaska trøtthet!

Treningsmotivasjonen er god for tida, eg nyt våren og syklinga og turar i skogen og faktum at føtane mine spelar på lag, dvs plantar fasciten ser ut til å bli bedre.

På slike dagar er det ikkje vanskeleg å motivere seg for ein sykkeltur -
då er det heller vanskeleg å IKKje dra ut med sykkelen.
Dette er Seljordsvatn på ein nydeleg maidag, sett frå sykkelsetet.

Men eg er så forferdeleg trøtt om dagen.
Eg skjønner ikkje.
Altså eg er ikkje nedstemt eller deppa.
Etter så mange timar hos psykolog og terapeut trur eg at eg er i stand til å skille mellom negative tankar, nedstemthet, følelser av tristhet, mangel på energi osv.

Trøtt i trynet på tur med Lukas

Eg trur eg kan identifisere desse automatiske tankane som kan gjera livet tungt, desse tankane som er der, men som er vanskeleg å legge merke og kvitte seg med.
Og ja, nokre tankane er der.
Mest av alt er eg ikkje tilfreds med boligsituasjonen min. Det er så mørkt her i hybelen. Ikkje eit vindu mot sør. Og altor mykje skog mot vest som skyggar for sola.
Eg savnar lys!

Mangelen på lys forsterkar kanskje ein del av tunge tankar? Men om eg registrerar tankane mine så er dei også veldig gode, og positive.
Men energien min, kor er den blitt av?

Det kjennest som eg har blitt utdelt ein viss menge energi som eg kan disponere over tid.
Og så skal eg fordele denne porsjonen med energi over eit visst tidsrom, akkurat som når ein set opp eit budsjett.

Nå på våren så blir det så grønt, og det virkar som tre og buskar og blomar
og alle slags skapningar er full av energi.

Så kjennest det som om eg har brukt energien min før tida.
Eg vaknar og er trøtt.
Får nesten umiddelbart hodepine og blir slapp og rar.

Då er det ganske vanskeleg å gjera noko som helst.
Så sist helg, pinsesundagen, vakna eg tidleg og var utruleg trøtt etter ei dårleg natt, og fekk i meg frukosten, kosa meg med ein kopp kaffe (heilt nydeleg, den første kopp kaffen om morgonen altså!), og så hadde eg like godt kunna lagt meg igjen.

Slik kjennest trøttheten - urovekkande, litt mørkt, rastlaust,
lyset og energien gøymer seg der bak. Ikkje hyggeleg.

Til tross for så mykje eg hadde lyst til å gjera.
Den følelsen, eller tilstanden når ein er for trøtt til å kunne konsentrere seg om noko som helst, samtidig som ein er for rastlaus til sove, den er vanskeleg å halde ut.
Så då tok eg og gjekk ein tur med Lukas.

Lukas er elskar å gå tur og er alltid like bli, uansett klokkeslett.

Det har nok ikkje hendt på veldig mange år, at eg har tatt med meg Lukas ut på tur i skogen på ein sundagsmorgon i 9-tida. Eg er ikkje noko morgonfugl i det heile tatt.
Og like trøtt var eg på tur.
Men det var likevel deileg.
Eg fann ut at eg var så trøtt at det ikkje gjorde noko. Alt var greitt liksom. At Lukas skulle stoppe annankvar meter for å snuse på eit grasstrå. Heilt greitt.
Og det var fredeleg og stille ute, så tidleg på ein heilagdag.

Det er nydeleg i skogen for tida!

Så eg blei litt oppstemt.
Sjå på meg da, eg er ut på tur så tidleg i skogen!
Det går an!
Me tok ein liten runde på litt under ein time og var heime igjen før regnet satte inn.
Det var moro.

Utsikt frå turen. Seljordsvatnet er berre så vakkert. 

Såpass moro at eg gjentok suksessen dagen etterpå. Pinsemandagen var det nydeleg solskin frå morgonen av. Men til tross for solskinnet, så var eg akkurat som dagen før, ganske trøtt.
Snuble-trøtt.

Men godt var det likevel å vera ute i skogen, omgitt av furutre og kongler og mose og fuglar og røter og stein, alt var heilt ok.
Sidan pinsehelga så har eg mange dagar tatt ein morgontur med Lukas.
Same runde, med små variasjonar.

Når det er varmt så legg me turen innom Kivleåi, der kan Lukas kjøle seg ned.

Det er alltid fint når eg er ute.
Og så er eg alltid like trøtt når eg kjem heim att.

Det finst ingen god forklaring, eg er trøtt frå morgon til kveld.
Eg har verken mensen eller vitaminmangel (trur eg, det har eg "dessverre" aldri hatt, sjølv om det hadde vore ei fin og lettvin forklaring, og enkelt å fikse).
Eg har heller ikkje starta eller slutta med noko medisin, allergien som eg sleit med i vinter er også borte igjen. Ikkje kan eg skylde på spesielt mykje trening heller. Eg prøvar å ete nok, og godt nok.

"La humlene suse" denne her møtte eg på tur, og den var ganske trøtt den også.
Ikkje mykje susing frå den, den tok seg ein kvil den.

Eg er berre trøtt, trøtt, trøtt.
Eg har hatt denne tilstanden før, og hugsar at eg beskreiv den som å vera ein luftballong fylt med luft, men utan knute. Viss ingen fyller ballongen med luft, blir den slapp med ein gong. Og då er det ikkje noko stas med ballongen.

Tja. Som sagt så gjer føtane framsteg, eg har også henta heim landeveissykkelen og gjort den klar for innsats, for moro skyld. Eg har fått meg eit par supergode løpe/terrengløpesko som eg har lyst til å blogge om, eg tek hundrevis av bilder av den vakre vårnaturen ute, men likevel: trøttheten består.

Nye terrengløpesko! Merrell Allout Rush - veldig gode!

Eg får berre håpe at denne trøttheten ikkje varar så altfor lenge.