Treningsoffensive

Treningsiveren min har ikkje akkurat vore så stor dei siste vekene. Plantarfascittfoten har stilt spørsmål ved alle aktivitetane, og den enklaste og best likte av alle treningsformer, løping, er jo ikkje aktuelt for tida.
Og då har eg ikkje gidda så mykje anna, rett og slett.

Men det har jo gått på nervane laus.
Det er jo ikkje utan grunn at eg driv med triatlon, bloggar om trening, og at eg likar å brukebåde  tid og pengar og energi på trening, eg trivst jo med det!
Kanskje er eg ikkje så superivrig som mange andre, og eg er også forholdsvis lat og kosar meg på stranda om sommaren og på sofaen om vinteren, men likevel: det er ikkje gøy utan trening altså.

Likevel så har eg ikkje greidd å gjera så mykje gjennom heile november og desember. Skyld på førjolsstress eller den mørke årstida, off-season, osv, men eg har faktisk godt av å vera i bevegelse, så eg burde nok ikkje stoppe heilt opp berre fordi eg ikkje "orkar".

Eg blir alltid glad av å sykle eigentleg - også om vinteren!

Poenget er jo også at om eg ikkje eingong orkar å trene, ja da er eg jo i såpass dårleg form, at den neppe kan bli enda dårlegare av å lea meg litt. Og formen blir neppe bedre av å henge inne heile dagen!

Så nå skal eg gå i "treningsoffensiven".

Av og til så må ein nemleg gå i offensiven når andre tiltak ikkje funkar, som f.eks. ta "korte rolege turar av og til" eller noko.

Då blir det heller anten eller.
Dessutan så treng eg følelsen av å ha trent.

Da nyttar det ikkje å berre lufte Lukas og late som etterpå.

Men så moro det er når Lukas kan få springe laus i skogen - da kosar han seg!
Det er gleden i bevegelse, og det smittar over, faktisk!

Så andre joledag gjekk eg same runden som eg ofte har benytta meg av som motbakketreningsløype. Til saman ca 300m stigning, mesteparten som samanhengande lang bakke med ulik stigningsgrad. I tillegg går det på ein privat grusveg, så her er det så godt som aldri trafikk, og kjem det bil, så kjenner eg stort sett dei som køyrer, så det er kjekt.

Med hodelykt på, og Lukas i magebeltet, og gode støvlar med hælinnlegg bar det avgarde, og eg trur at eg kanskje var like rask som om eg hadde løpt opp.

Eg kosa meg.

Ikkje berre blåtime, men mørkeblå time.

Dette er basistrening, og dette er BRA basistrening, noko om eg har virkeleg forsømt dei siste to åra.

Pussig nok så brukar eg berre 10min lengre enn om eg hadde løpt på denne runden.

Tredje dag jol bar det ut i same skogen, men på ein litt annan runde, og denne gongen hadde eg med STAVAR. Jepp, stavar. Eg har tidlegare ikkje likt å gå med stavar, men så har ryggen min så utruleg godt av å gå med stavar, og viss ein tek litt i, så kan ein koma opp i ganske høg intensitet, og ein brukar heile kroppen.

Denne treningsturen var også veldig bra, og gav meirsmak.

Jolestemning i skogen. Såå nydeleg!

Så tok eg faktisk også fram skiene for første gong denne vinteren.

Sidan det hadde kome eit nytt lag med fin puddersnø skulle eg ta same runde i skogen som eg hadde tatt på beina.

Eg starta i lyset, men hadde tatt med hodelyt. 

Dette var nemleg også første gong eg skulle gå på ski saman med Lukas, så eg var innstilt på at det kunne kreve si kvinne, og ikkje minst: gode nerver.

Men Lukas var flink, han.

Lukas var flink! 

Det var heller eg som mista nervene mot slutten (Lukas stakk frå meg nokre minutter mot slutten av turen, og då blei eg så sur -  MÅ han liksom ta seg turar på eigen hand? Svaret er jo: ja. Han er gutt og målet hans i livet er forplantning, og det luktar damer overalt. Overalt.)

Turen med innlagt 300m stigning og 6,5km tok meg halvannan time. Det er ganske drøytt, men eg er veldig fornøydd. Det er ikkje alle dagar eg kosar meg med å renne ned ein humpete skogsti i mørket med hodelykt, halvvegs i skiflygingsstil over små renner tvers over stien eller i krampaktig plog. 

Men det gjekk bra.

Det måtte ha vore tanken på at eg hadde både gløgg og marsipan i sekken som fekk meg gjennom turen med nervene sånn nokonlunde i behold.

For ikkje å snakke om diverse sideband i knea som holdt også.

Selfie på ski i skumringa - alt ok midt i motbakke.

Til tross for at eg nå plutseleg har blitt frykteleg forkjøla, så skal eg allikevel fortsette med treningsoffensiven min: eg har slengt meg på eit par challenge i endomondo, med blant anna mest treningstid i 2015, og ein meir avgrensa challengesom går ein månad av gangen, der det gjeld å same km på gåing, fitness walking og hiking - kjekt når eg ikkje skal løpe uansett. 

Så skal eg bli flinkare til å registrere min trening/mosjon vha Endomondo, for det har eg også forsømd dei siste månadene og det er litt dumt, for å sjå oversikten over tilbakelagt treninga si er utruleg artig og motiverande. Eg har jo også så mykje "skjult" trening, dvs alle lufteturane med Lukas og ikkje minst, handleturane på sykkelen, som eg burde prøve å få registrert.

Eg tok ein PB på både tid og distanse i disiplinen langrenn på endomondo og fekk pokal :D 

Det går sjølvsagt an å lage si eigen challenge, og eg leikar litt med tanken om ein "plantar fasciitis challenge - most active minutes with plantar fasciitis-friendly training (= no running)" eller noko slikt.

Jaja - kanhende at mange hadde hive seg på, plantarfa**skit er jo visstnok ein populær overbelastningsskade blant dei spreke.

Enn så lenge får eg pleie forkjølelsen min og håpe at den snart slepper taket.

Hald dikkøn friske og raske på tampen av det gamle året 2014!

Ut på snowboard - ein joletradisjon

Eg synst jo at det er utruleg moro å stå på snowboard - stå på brett, som det heitar.
Men dei siste vintrane har eg ikkje fått gjort det så mykje.

Vinter 2012 og 2014 ha eg jo faktisk greidd å pådra meg sidebandskade i kneet.
Og vinteren 2013? I fjor?
Den hugsar eg ikkje så myke av, eg trur det var rett og slett lite snø den vinteren. Og ja, det var triatlon med profesjonell coach (Dave Scott) det året, så då blei det triatlonbasistrening istadenfor.

Men denne vinteren!
Uansett kva det blir neste år, så må eg i alle fall få meg EIN tur.
Helst før jol.
Og det blei det på laurdag.

Det har kome nok snø lenger oppe i bygda, og det er der treningsbakken min er.
Den bakken er så lite bratt at den fortener i grunnen ikkje navnet sitt.

Men til første økta så held det massevis.
Dessutan er den såpass nærme at eg kan gå dit til fots med snowboardet under armen, og ha med Lukas, og han kan springe laus ved sida av meg.

Det blei nokre turar opp og ned (ned og opp), og det var kjempegøy!
Snowboard er jo berre leik.
I og med at eg går opp bakken i djup snø, så blir det også litt gratis kondistrening.
Og det treng eg absolutt.

Kondisen min er ikkje den beste for tida, og i tillegg så er rygg og nakke stiv og støl og vond og pusten dårleg, men eg satsar på at når det blir bedre når jola først er avvikla.

Når det gjeld plantarfascittfoten min, så er den fortsatt vond til tider, men det er meir "murring" enn smertefult, og det å tråkke i laus snø i gode, romslege og varme snowboardstøvler tek den ikkje skade av, virkar det som.

Men eg savnar løping noko grusamt - eg savna dei fine løpeturane i knirkande (blytung) snø, med stjerner og måneskinn på fjelltoppane omkring. Det er så enkelt å løpe - det er dette eg savnar.

Så eg skal fylle vinteren med vintertrening - snowboard og ski.
Eg har henta mine turski heim (har jo mykje utstyr ståande hos venner pga plassmangel her), så forhåpentlegvis blir det nokre lufteturar med Lukas på ski.
På ein av lufteturane mine med Lukas måtte eg forresten ta bilde av brøytetraktoren som stod parkert langs vegen: han hadde med joletre, inne i førerhuset!
Koseleg :)

Så ønsker eg meg truger til jol, men eg tvilar på at eg får dei, sidan eg alt veit at eg skal få ny turjakke - så då får eg berre degradere truger ned frå "ønskeliste" til "nødvendig kvardagsgjenstand" og gå til innkjøps når kontoen min har kome seg etter joleinnkjøpene.

Så kan eg jo alltids også ønske meg meir snø - den kostar jo ikkje noko da - men gir ganske mykje glede den også ;)

God jol!

Grønt waffelmønster.

Eit poeng med å førebygge overbelastning i plantarfascittføter er jo å sørge for god støytdemping for føtane.
Det kan vera i form av gode sko med tilstrekkelig støytdemping, mjuke innleggssåler, lite "hopp og sprett", lite/ingen løping, gange stort sett på mjukt underlag, og gelinnlegg for hælane.

Sistnevnde blei eg anbefalt av fysioterapeuten som tok ultralyd på føtane mine i oktober.
Han kalla dei Tulis-sålar.
Og det kan ein google på og få bildet av.

Tuli's heavy Duty Heel Cups - hælkappe

Dei blir også omtalt som hælkappe, hælkopp, hælbeskyttere, osv.
Det er hælnedslaget dei skal fange opp/dempe. For det er visst da støytbelastninga er størst på den plantare fascien, sjølv om den også faktisk blir strekt i stor grad når ein går og "skyver" frå med tærne:

Det er i første og siste posisjon at fascien er maksimalt strekt og belasta.
Og det er i den første posisjonen, ved hælnedslaget, støytdempinga frå gelhælinnlegg kjem inn.

Eg skulle uansett bestille meir kinesiotape og sportstape, så då blei det hælinnlegg i tillegg. Riktignok ikkje frå Tuli's, men frå Mueller:

Mueller's Pro Heel Cups.

Nå er hælinnlegga frå Mueller ikkje så ulike dei frå Tuli. Mønsteret er berre mindre sofistikert. Meir klassisk vaffelmønster. Eg veit ikkje om det har så mykje å sei om måten dei fungerar på.

Muellers Pro Shock Absorbing Heel Cup.

Eg har brukt dei nå i eit par dagar på tur med Lukas, både på sti og asfalt.
Innlegga kjennest gode.
Eg har riktignok plassert dei oppå ein mjuk innleggsåle frå Birkenstocks, men når eg testar gelhælen på sokkelesten mot golvet inne, så kjennet dei absolutt mjuke og gode.
Men er det forskjell mellom mønsteret på Tuli's og Mueller sine?

På helsebutikken.no så skriv dei følgande: "Helnedslagets innledende støtstyrke absorberes av det store og høye vaffelmønsteret, mens det lave og tettere vaffelmønsteret absorberer helnedslagets store press."
Det vil sei at varianten frå Muellers absorberar mest i det innledande støytet, utan det "lave og tettere" vaffelmønsteret som Tuli's har.

Eg trur ikkje at føtane mine skjønner forskellen.
Kanskje skal eg skaffe meg eit par frå Tuli's også etterkvart, og kjenne forskjellen.
Ikkje minst når eg begynner med løpinga igjen, kan det vera kjekt. Men dette blir jo ikkje før til våren/sommaren.

Når eg først var i gang med å bestille utstyr til føtane, bestilte eg meg også meir kinesiotape, sjølvsagt i to forskjellige fargar (for det går utruleg nok an å gå lei av rosa, spesielt når det sit klistra under foten).

Moro med forskjellige fargar. 

Det finst fleire merke som lagar kinesiotape (i tillegg til sjølve Kinesio) og eg prøva Vivomed sin eigen tape. Den forrige rosa tapen var frå Norgestape.
Eg trur kanskje ikkje så sterkt på effekten av kinesiotape for plantar fascitt, og trur at det kan vera det same kva merke som lagar denne, Men som ein ser på bildet, så er limet ikkje det beste - for tapen rulla seg etter berre eitt døgn.
Så eg satsar meir på gelhæl.

Reine jolekortmotivet! :D

På treningssida har eg vore ganske lat.
Det går i vedlikehaldsmodus.
Høg puls blir det på sykkel opp den bratte bakken heim.
Låg puls blir det på turane til Lukas.
Styrketrening har glimra med sitt fravær.

Eg har lyst på meir snø, og til å begynne å gå på ski.
Og stå på snowboard.
Det blei jo verken ski eller mykje snowboard på meg sist vinter pga leddbandsskade i kneet.

(Bildet er knabba frå Burton).

Men kanskje denne vinteren?

"Klar til løft? - Løft!"

Då er det tid igjen for den månadlege oppdateringa i bloggen min :D

Ok, det er ikkje meining å la bloggen ligge så lenge urørt, men slik er det nå for tida - eg kjenner at eg rett og slett ikkje har kunne tatt meg tid til å blogge.

Men eg tek meg alltid tid til ein selfie eller to saman med Lukas.

Sidan sist oppdatering for ein månad sida har det skjedd lite treningsmessig.
Eg har vore utruleg lat til å gjera øvingar for plantarfascittfoten min (nå har også venstre foten begynt å krangle meir - men i det store og heile går det bedre, sakte men sikkert).
Syklinga har bestått i å sykle ned til sentrum for å handle for så ha 12 minuttar med intensiv motbakkesykling med tung bagasje på sykkelen.
Men det er jo bedre enn ingenting, ikkje sant?

Turane mine med Lukas er på maks ein time i skogen - eller 40 min på asfalt.
Det er tråkkinga på asfalt som er verst for føtane eigentleg.
Men pussig nok så er foten berre vondt av og til - og av og til gløymer eg faktisk at PF'en er der.

"Skal me ta med den pinnen her?".
På kveldstur i skogen med Lukas.

Eg svømte ein gong i løpet av den sisten måneden og skjønner nå at eg ikkje burde ta så hardt i sjølv om det er så moro, for eg var støl i fleire dagar etterpå - eg legg skylden på 50m brystsvømming (ja femti, f-e-m-t-i)  - brystsvømming er noko som eg ikkje har drive på med på ganske lenge - så då blir visstnok også berre 50m for mykje...

Løping har ikkje vore aktuelt - og blir det heller ikkje før kanskje til sommaren - då begynner eg igjen på scratch.
Styrketrening har eg gjort bittelittegrann - kanskje 1x i veka.
Motivasjonen har vore dårleg, og matlysten har vore dårleg, og med lite mat og energi i kroppen så frista det ikkje å trene.

Godbukse, teppe, puter, beina på bordet, ein kopp te og Lukas -
eg har drive med restitusjon både fysisk og mentalt.

Men eg har brukt tida til å delta på fleire kurs i hjelpekorpset i Røde Kors, og faktisk blitt godkjent hjelpekorspmedlem.
Ta daaaaaa :)

Det siste kurset, GSOR (Grunnkurs i søk og redning) omfatta tre dagar med kurs og derav to dagar tråkking i skogen.
Eg var usikker på korleis det ville gå med foten min. I staden for å plage føtane mine med stive fjellstøvlar så fann eg fram vinterstøvlane mine som har godt grep og mjuk såle, og tok ein sjans på at dei ville gje god nok støtte og vera tette nok og samtidig mjuke nok.

Keen Hoodoo - ville støvlane funke som turstøvlar, tru?

"Heldigvis" var det utruleg blaut i skogen, og me gjekk anten på mjuk sti, eller i terrenget, i lyng og mose, og delvis i veldig blaut myr eller på gjørmete traktorveg.
Det er jo kanskje ikkje så morsamt underlag i seg sjølv å gå på, men fantastisk dempande for plantarfascittføter!
Me skulle også bære båre, dvs ein patient på 80kg fordelt på fire personar som bærer.

Dette var eit sjansespel med føtane mine, men her også gjekk me i variert terreng, på stiar og i lyng og gjørme, så det blei god støytdemping.
Verre var det derimot for eigenvurderinga av styrken min i armar og hender.

Du verden har eg fått muskelsvinn liksom???
Første dag med bårebering var heilt grusam! Eg greidde såvidt å bere i eit halvt minutt så måtte me stoppe, senke båra ("Klar til senk? - Senk!" er som musikk i mine øyre nå), ta ein pustepause, bytte plass og starte opp att ("Klar til løft? - "Løft!").

Bæring av båre - det er tungt!

Dagen etterpå skulle me bere båre like langt om ikkje litt lengre, etter å ha søkt etter savna personar i skogen i 3-4 timar. Sjølv om eg var ganske sliten frå dagen før, så vakna litt "konkurranseinstinktet" mitt. Dvs, ikkje følte eg at det var ein konkurranse mot dei andre i kurset, men heller denne gnisten av konkurransemodus - nå skulle eg aktivere alt eg har av krefter, stahet og vilje, og bere med full styrke!

Litt piggare på søndagen enn på laurdagen.

Pasienten var den same som dagen før.
80kg+.
Men eg hadde fått i meg mykje meir mat.
Eg hadde også fått i meg nok vatn.
Hanskane frå dagen før blei bytta mot eit par med bedre grep.
Eg pusta bedre.
Eg var betre kledd.
Hadde full fokus på oppgåva.
Halde ut, stå på!
Du har tatt ein ironman før, dette skal du greie!

Sykling krevst mest av uthaldenhet på ein triatlon, synst eg.
Eg greidde å overføre noko av triatlonuthaldenheten min til bæring av båre.

Og det gjekk veldig mykje bedre enn dagen før.
Eg var spesielt overraska over kor mykje nytte eg hadde av tidlegare konkurransar, spesielt frå lange distansar, der eg virkeleg måtte mobilisere krefter.
Det funka faktisk fint også på bårebæring.
Kanskje er det noko med det enkle fokuset?
Ete, drikke, gjera ein innsats når det gjeld - tenke sterke tankar?

Kurset stod eg, og fekk også positiv tilbakemelding rundt det å gå vidare til kvalifisert søk og redning, og kunne vurdere kurs i lagledelse.
Det var moro å få så bra tilbakemelding.
Føtane mine hadde det også bra etter kurset.

Kurs i kvalifisert søk og redning ("KSOR") var to veker seinare, sist helg, men kurset droppa eg denne gongen.
Foten min var ikkje klar.
Den har begynt å gjera vondt igjen.

Etter ein kort diskusjon med kursleiar blei me einige om at det ikkje var smart å ta nokre sjansar - det kjem tross alt fleire kurs (både til vinter og våren) som eg kan vera med på - men då må føtane mine også vera klare!
Det var litt trist å droppe kurset, sidan eg var så godt i gang, og hadde gjerne fortsett der eg slapp, saman med dei hyggelege kursdeltakarane frå GSOR.

Men men - ingen vits å skade føtane meir, nå skal dei få restituere seg godt!
Det skal dei.
Og så blir dei klare til innsats igjen.
Berre vent!

Tida flyr! Og det skulle eg ønske at eg au gjorde, for da hadde plantar fascittfoten min fått seg ein enda bedre pause eller kva?

Tida flyr og Lukas flyr.

Nå er det nesten ein månad sida sist innlegg, så eg får oppdatere litt:

Krykkene er kasta stua bort ei lita stund - for det går sakte men sikkert bedre med foten, om enn sa-a-a-a-a-kte. Men likevel - eg har kome meg over akuttfasen i plantar fascitten og går derfor utan krykker.
Den største utfordringa er berre turane med Lukas, sidan han til tider drar plutseleg og utan forvarsel og eg må følge med på dette, ellers må eg ta imot rykket med beina, og det har føtane mine ikkje godt av.

Når eg ikkje eg kan springe i skogen, så får Lukas gjera det. 

Eg har også vore til spesialist ved sjukehus i Porsgrunn, dvs ein fysioterapeut ved fysikalsk medisinsk institutt ved sjukehuset i Telemark. Det blei tatt ultralyd av føtane mine, og dette bekrefta at ja, fasciene under føtane mine var tjukkare enn dei skulle vera.
Venstre foten var ikkje så ille (litt over 4mm, mens det normale er opp til 4mmm), mens bandet under høgre foten min var nesten dobbelt så tjukt (over 8mm).

Illustrasjon. 

Bortsett frå ultralyd hadde ikkje denne fysioterapeuten mykje nytt å koma med, anna enn at hælinnlegg av typen Tuli's kunne hjelpe ved å sørge for god demping under hælen og dermed avlaste festet til fascian.
Ja han fann også ut at det kanskje var ein liten knute på fascian, men altså dette har eg ikkje lyst til å skrive meir om - eg skal tenke "frisk fot - sterk fot!" framover og ikkje knuter osv...

Tuli’s® Heavy Duty Heel Cups

Ellers gjekk diskusjonen mykje rundt det å ha labrador i huset, me fann nemleg fort ut at me hadde ein brun labrador i huset begge to.
Og prate om hund er tross alt meir oppløftande enn å prate om langvarige belastningsskadar, ikkje sant?

På skofronten har eg fortsatt lyst på Hoka One One sko, men etter å ha testa eit par i butikken er eg ikkje så veldig begeistra likevel. Føtane mine er fortsatt super sensitive, og sjølv om Hoka-skoene har dobbel så mykje demping som vanlege mengdetreningsløpesko og skal vera mjuke, så kjendest dei ikkje så gode å ha på.
Uansett så skal eg ikkje begynne å løpe før til sommaren kanskje, så eg har jo ikkje behov for nye løpesko med det same.

Hoka One One Stinson ATR - ein terrengsko, den står på ønskelista mi!

Eg har derimot fått meg eit nytt par MBT-sko, om enn brukt, men så hadde eg berre lyst til å prøve ein annan modell og ei venninne av meg hadde eit par i ein størrelse som passa meg.
Og sidan desse rare skoene kjennest godt å bruke på turane med Lukas, og ikkje minst etterpå, så blir det nok eit nytt par av desse etterkvart.
Av den litt meir sporty typen, slik som denne:

MBT-Jahi (submarine), også på ønskelista mi.

Ellers har eg lege på latsida når deg gjeld trening.
Det blir for det meste transportsykling som held kondisen sånn nokonlunde vedlike.
Sjølv om eg faktisk tok temposykkeln fatt ein dag og sykla på rulla ein gong, det var uventa moro!

50min innesykling/utdriving av mentale demoner -
på rosa temposykkel - faktisk moro!

Og eg har trent styrke for overkropp og kjerne.
Det var heilt greitt.
Men sistnevnde blir ikkje godt for føtane etterpå, sjølv om eg passar på at eg belastar føtane minst mogleg.

Lukas hjelper til med styrketreninga - han varmar opp yogamatta :D

Turane med Lukas er stort sett det mest regelmessige av mosjon eg får for tida, og det er eigentleg heilt greitt.
Eg er faktisk veldig glad at eg KAN gå mellom 45min og ein time i skogen eller faktisk på asfalt utan å ha vondt i føtane etterpå.
Det er jo framsteg, det!

Svømmehallen har endeleg opna her, så etterkvart skal den også takast i bruk.

Eg fekk lyst til å svømme - men vatnet var sjølvsagt iskaldt - så eg får heller kome meg i svømmehallen!

Hausten er berre utruleg flott i år, fine fargar og både sol og regn og vind og storm og kjøleg og mildt om einannan, akkurat slik det skal vera, og det likar eg!

Treningsmotivasjonen er ikkje spesielt stor eigentleg, eg kjenner at mangel på mål neste år inspirerar ikkje akkurat til strukturert trening.
Samtidig tenker eg at det er heilt greitt å vera litt lat, sidan slike overbelastningsskadar har jo årsaka si i for stor belastning av kroppen i forhold til kroppens restitusjonsevne, så det kan ikkje skade å ta det litt roleg ein periode.

Istadenfor å springe langs opplyste gater nede i sentrum så sit eg i skogen og leikar meg med kamera. Denne gongen var det berre mobilkameraet som skulle testast i skumringa. Det blei ganske bra synst eg. Til mobilkamera å vera?

Eg trur nemleg ikkje på at ein kan isolere ein skade i foten og tenke at resten av kroppen har det heilt fint. Det er mangel på ressursar etter mi meining, og for dårleg lytting til kroppens signalar som fører til overbelastning.
Men det er ein balansegang. Nokre av dagane der eg sit alt for mykje stille så søv eg gjerne dårleg, og når det blir dårleg søvn, blir det dårleg restitusjon, så da kan eg godt bli meir fysisk aktiv slik at kroppen får slappa av om kvelden og gir signal om at det er på tide med søvn og kvile og restitusjon.

I dag kjenner eg at eg er stiv og støl etter gårsdagens sykling med Lukas (eg har tatt opp igjen ein ekstremsport: sykling med Lukas. Meir om det kanskje seinare :D), så eg får heller logga av nå og prøve å aktivere støle musklar i nakke og skuldrene.

Ha ein fin søndag!

Ut på (krykke-)tur, aldri sur!

Ok, eg må innrømme - eg kan også vera ganske sur når eg er på tur.
Men det er heldigvis sjeldan.

Akkurat denne hausten hadde eg planlagt å gå masse tur i fjellet, med sekk, og helst telt og utstyr for overnatting i sekken.
Men - med denne plantar fascitten blir det heilt feil å gå med sekk.

Det blir faktisk også ganske feil å gå i det heile tatt.
Viss eg på lang sikt har tenkt å bruke føtane til noko anna enn å legge dei på bordet, så burde eg bruke dei minst mogleg for tida, dvs, GÅ på dei minst mogleg - ha så lite vekt på dei som råd.

Eg har fått instruks i korleis å tape for Plantar fascitt med kinesiotape- alt hjelper!

For det dreier seg om ein skada forårsaka av overbelastning - dvs all slags belastning fører til at skaden gror dårleg.
Og det gjer den jo frå før.
(Nok om det - eg lova vel eigentleg å ikkje "snikinformere" om plantar fascitt - ehem - så det får vera nok nå.)

Lukas, go'gutten min skal fortsatt på luftetur, så noko turar blir det jo.
Og godt er det, fordi eg bli ganske sprø av å halde meg inne når det er så vakkert ute!

Heldigvis har eg ein bitteliten "fjelltopp" med navn Bringsåsnuten omtrent rett foran inngangsdøra. Det må vera så lite som 800m i luftlinje frå kjøkkenvinduet mitt.

Ein bitteliten topp omgitt av furu- og bjørkeskog med blåbærlyng, sopp, konglar, tyttebær, klatreberg, store og små steinar, små stiar og fin utsikt på Seljordsvatnet og kringliggande fjelltoppar.
Det har blitt mitt favoritt"turmål" dei siste dagane.

For å kunne gå tur utan å gjera meir skade på føtane mine har eg skaffa meg ordentlege krykker.
Dvs, eg laga eit lite utrop, "hjertesukk", ein annonse - kva skal eg kalle det? - på Facebook, om å få låne samanleggbare krykker fram til eg skulle få mine eigne.

Og jammen fekk eg "napp". Ei god venninne av meg (nei, det må vera den beste venninna mi, me har opplevd så mykje saman og støtta einannan gjennom ankelbrudd, hundebitt, mentale samanbrudd, akuttmottak andre joledag ved sjukehuset, rygging av tilhenger i flyttekaos, nedvasking av hus, utlån av hvitevarer osv... eg kunne nevne tusenvis av ting her, og likevel, det beste med "B" er at ho har eit kjempestort og godt hjarte og er snill og god og herleg), "B" fann ut at ho ville bestille krykkene til meg, og det gjorde ho.

På krykketur i terrenget (Bringsåsnuten)

Krykkene kom ikkje berre i posten etter berre få dagar, men også pakka inn i gavepapir med ei lita helsing på.

Eg blei så glad - ikkje berre fekk eg krykkene i posten - men dei var pakka inn i gavepapir, med helsing på :)

La meg presisere at det er få der ute som går på krykker når dei får diagnosen plantar fascitt. Tvert imot, dei fleste antar eg, spesielt blant dei som er dedikert til dagleg hardtrening og spesielt løping, trur eg å prøve å "løpe det av seg", eller "trene det vekk", eller redusere løpinga si til i alle fall "berre 5km om dagen" eller "berre eit par løpeturar på 10km".

Min aktivitet begrensar seg til korte gåturar med Lukas.

Jada.
Skade er skade, og skade i eit senefeste eller leddband er like reelt som eit beinbrudd, og treng behandling.
Så, når eg skal ut og gå, og spesielt på hardt underlag, så avlaster eg med krykker.
Eg greier heller ikkje å gå normalt, utan å halte, og i følge fysio'n SIF er det FY.
Ikkje gjer det.
Det kan bli andre skadar av det.
Greitt.

Samanleggbare krykker er kjekt, dei blir lagt saman i fire delar, akkurat som teltstenger eller ei sondestang, med strikk som held det heile saman.

Det funkar!

Mitt nye NIKON er med på tur også, for det er så mange fine motiv der ute for tida, og lyset er heilt spesielt om hausten, for ikkje å snakke om alle dei nydelege fargane.

I går var eg altså ute i heile halvannan time nesten.

Distansen blei omtrent 2km, vil eg tippe.
Det blei mange pausar.
I sola.

Utsikt.

Nydeleg.
Så eg var aldeles ikkje sur!
Tvert imot.
Fjelltoppane omkring kan berre lokke så mykje dei vil, dei vil vera der neste år også.
Og året deretter.
Eg øver meg i tolmodighet...