Altså 3min løping er også løping! (6 veker etter kneskaden)

I går tok eg ein telefon til fysioterapeuten min  for å diskutere kneet mitt.
Måndag og tysdag gjekk eg nemleg mine første to turar sånn heilt nesten utan krykker (dvs eg hadde tatt med éi krykke i tilfelle isete nedoverbakker - bakkane her er bratte og kan fort bli isete, og eg treng nå virkeleg ikkje å røske opp att leddbandet ved å skli).

Det er slik at ein skal bruke krykker til ein kan gå vanleg (ingen halting!) og smertefritt.
Så etter seks veker med krykker så følte eg virkeleg at det var på tide å gå eit steg vidare. Dessutan prøva eg til og med forsiktig å "løpe" med to krykker. Hehe, det gjekk faktisk ganske bra, det blei skikkeleg utfordring for heile kroppen, og meniskane (som eg skulle passe på) fekk mindre belastning også.

Likevel - eg treng å koma igang med vanleg løping igjen. Ikkje så mykje pga IM 70.3 Haugesund i juli, men for min mentale helse - eg treng rett og slett desse avbrekka i tilværelsen. Ut i lufta, kjenne musklane jobbe, kjenne hjartet slå, musikk på øyra og berre i min eigen verden. Kvalitetstid med meg sjølv.
Negative tankar ramlar av, omverden blir mindre viktig, eg har berre meg sjølv å fokusere på.

Eg blir sprø viss eg ikkje skal på løpetur igjen snart!

Fysioterapeuten min gav meg klarsignal igår til å starte forsiktig i motbakker på mjukt underlag, dvs grus. Sidan den eine menisken i høgre kneet mitt hadde fått seg eit slag den også, så var det altså best med mjukt underlag framfor asfalt.
Og når ein spring i motbakke, så landar ein mest på forfoten, og dermed blir det naturleg støtdemping. Det er leggmuskulaturen nemleg som tek imot.

To timar etter telefonsamtalen hadde eg fått på meg løpetøy. Eg hadde også sykla til sentrum for å handle, på denne måten fekk eg varma opp muskulaturen i beina på ein effektiv og skånsam måte.
Så gjorde eg akkurat det eg hadde tenkt: springe 5x30sec på ein blaut grusveg opp ein bakke her i nabolaget.

Du veit du har hatt løpe-abstinenser når du gledar deg
til å løpe motbakkeintervall i fire gradar og sludd.

Første intervallet var HERLEG!
HURRA!
Hadde det ikkje for den medtatte (=dårlege) kondisen min, hadde eg kanskje synge høgt. Eller kanskje ikkje, sidan eg befann meg midt i nabolaget mitt :D.
Andre intervallet var også HERLEG.
Det var ein heilt merkeleg følelse å løpe igjen.

Det var som om ein gamal god etterlengta venn kom endeleg på besøk igjen.
Intervall nummer fire prøva eg utan knestøtte, men det var ikkje spesielt godt.
Då datt humøren litt i kjellaren.
Det er nemleg slik at nokre muskelfester er strekt, og det gir ein ekkel, ubehageleg nesten vond følelse når eg bøyer kneet aktivt (som å dra foten opp mot rumpa når ein løper).
Derfor blei det på igjen med knestøtta, og då gjekk det fint.
Og sidan eg hadde "mista" eit intervall pga eksperimentet, så gav eg meg sjølv eit bonusintervall...

Strålande fornøydd etter økta!

Det gjekk bra alt saman.
Eg kosa meg!
Virkeleg!
Ja, det var fire plussgradar og sludd. Eg blei søkkblaut etterkvart men kosa meg.
Hadde tatt med drikkeflaske, musikk på øyra, og alt som eg ellers ville ha gjort ved ein lengre, vanleg løpetur.
Og det gav effekt, spesielt mentalt.
Etterpå unna eg meg eit glass med proteindrikke.
Og ein laaaang varm dusj.

Og i dag, så virkar det ikkje som kneet har tatt noko særleg skade av løpeøkten i alle fall.
Planen vidare er nå, og gjenta desse korte motbakkeintervall, auke med eit-to intervall pr økt, og gjenta økta eit par gonger i veka eller etter lyst og humøret (men ikkje oftare enn 3x/veka).
Så plusse på med sykling for å få meir variert belastning.

Alt i alt, så er eg veldig fornøydd med gårsdagens innsats.
Eg er liksom i gang igjen! Endeleg!

Teknisk dårleg bilde, men eg synst det er så morsamt.
Lukas er ikkje fornøydd sidan eg både sykla og løp UTAN han,
 mens eg er i strålande godt humør etter løpeøkta :D