Flytting - og: stoga er tom utan temposykkel

Sjølve flyttinga blei unnagjort på fredag og laurdag.
Det var mange ting som skulle fraktast ned i den nye leiligheten min.

Heldigvis fekk eg hjelp av venner.
Eg kan nemleg ikkje akkurat påstå at eg er god til å køyre med fullpakka henger - det overlatar eg meir enn gjerne til andre!

Heile laurdagen gjekk også med på å vaske meg ut av huset.
Her fekk eg også god hjelp av ei venninne.
Kva skulle ein gjort utan venner?

Trur neppe eg hadde greidd å koma meg gjennom flyttinga heilt aleine.
Ikkje minst når den pykiske påkjenninga av flytteprosessen.
Sjølv om husverten min på laurdagen var fornøydd med utvaskinga av huset, så var han det ikkje lenger dagen derpå, og hadde funne mange manglar.

Og nå er eg berre sliten og utmatta.
Sundagen skulle eg jo vera med Marie og følgebilen hennes på løpedelen på Norseman, og springe med henne opp til Gaustatoppen.
Det blei det dessverre ikkje noko av.

Sundagsmorgon vakna eg med ein følelse i kropp og hovudet som var 10x verre enn etter Ironman i Frankfurt: vondt i hovudet, svimmel, ømme føter og kne og lår, hendene var så hovne at eg ikkje greidde å bøye fingrane heilt og berre eg heldt i mobilen for å ta ein telefon, så mista eg følelsen i hendene...

Heldigvis er Helene god som support og greidde seg veldig godt aleine, og som eg fekk høyre så var det fleire Oslofjordingar som slutta seg til også (bra støtte dikkøn var, Hanne-Gro og Linda!!), så eg trur Marie fekk den suppporten ho trengte.

Eg hadde neppe vore til hjelp der borte.
Trist var det å gå glipp av 10års jubileumsutgåva med Norseman, og Maries sjette (!) gjennomførte Norseman med svart trøye.

Men men, sånn er livet, det er ikkje alltid ein får det som ein vil, og kroppen og hovudet spelar ikkje alltid på lag, og flytting er krevande også om ein ellers er frisk og oppegåande, så det var kanskje ikkje så rart at kroppen min sa stopp etter ein slik sjau.

Nå skal eg berre samle kreftene og nervene igjen og kome til ro forhåpentlegvis.
Avtale med terapeuten min har eg heldigvis i morgo, det skal bli godt.
Så skal eg ha legetime på torsdag, så kan me legge ein plan for tida framover.

Eg ser fram til å leve litt meir "normalt" igjen, sommaren har slett ikkje vore spesielt god i år.
Men kanskje hausten blir bedre?
Det er lov å håpe.
Eg ser også fram til å trene igjen.
Både ChiCqilo'n og Marvil'n, to snøbrett og seks par ski står og ventar tolmodig på innsats hos ei venninne. Det er trygt å vite, men eg savnar likevel synet av temposykkelen min  i stoga...

Første flyttelasset mitt: to syklar, to snøbrett, seks par ski og to sykkelruller...
 men dei havna til trygg forvaring hos ei venninne.