Trening og serotonin (det er i motbakke det går oppover)

Serotonin (meir nøyaktig 5-hydroksytryptamin, 5-HT) fnst i mange slags vev i kroppen, verkar kraftig samansnørande på blodårer, hindrar utskiljing av magesyre og er neutrotransmitter i sentralnervestystemet (Norsk Medisinsk Ordbok, Det Norske Samlaget).

Det er ikkje noko nytt at det blir frigjort serotonin under og etter trening og fysisk aktivitet, det er det mange studier som er gjort på.

På nettsidene til Norsk Helseinformatikk kan me vidare lese følgjande:

" [...]Noen ganger finnes det for små mengder av kjemiske budbringere i enkelte deler av hjernen. Disse stoffene sørger for at nerveimpulser overføres fra en nervecelle til en annen. Ved mangel på slike budbringere forstyrres overføringen av impulser mellom nervecellene. 

"To viktige stoffer i denne sammenhengen er serotonin og noradrenalin, som er kjent for å påvirke menneskets stemningsleie. Medikamenter som virker mot depresjon, antidepressiver, påvirker mengden av kjemiske budbringere i hjernen. På denne måten kan den kjemiske ubalansen som finnes hos en deprimert person, motvirkes. [...]" (her kan du lese meir).

Vidare har studier vist at det er ein samanheng mellom serotoninnivå og humør, der mellom anna høgare nivå av serotonin i blodet blei assossiert med bedre humør, og lågare serotoninreseptorfunksjon relaterte til nedstemt humør (les meir om det her).
Tidlegare sleit eg med depressive episodar av middels grad, og då hjelpte det stort sett å trene. Ikkje berre at humøret blei bedre, eg kjente også at hjernen rett og slett jobba bedre. Både konsentrasjonen, kroppsfølelsen og korttidshukommelsen blei bedre mellom anna, det var lettare å slappe av, pulsen gjekk ned og pusten blei rolegare.

Når eg nå kjenner at negative tankar tek overhand og ikkje vil sleppe taket, og det har pågått over litt for lang tid, så prøver eg gjerne med trening.
Også om det ikkje er planlagt.

Onsdagskveld var eg såpass sliten etter ein strevsam dag på dagpost, at eg til tross for det fine vêret ikkje ein gong orkar ein kort rusletur me Lukas.
Kroppen var så tung, hovudet var fylt med tunge og negative tanker, sjølvfølelsen min var på botnen, og samtidig var eg så rastlaus og anspent at det ikkje var til å halde ut.
Så sjølv om Lukas såg forventningsfull på meg med desse store, snille augo, logrande i glede over ein luftetur, så valgte eg altså ein liten sykkeløkt.

Åååå stakkars Lukas som må vente på tur...

På toppen av lysløypa. Bra :)

Det er i motbakke det går oppover

"Det er i motbakke det går oppover", er det jo eit ordtak som heiter. Nåja. Men eg trengte å sykle uansett, ifølge treningsplanen min, så ein liten time med motbakkesykling kunne kanskje gjera susen.På sykkelen med musikk på øyra (det er lite/nesten ingen trafikk oppover Raudkleiv, så det anser eg som ganske trygt med musikk på begge øyra også) og i motbakke er det nesten ikkje plass lenger til negative tankar.

Og denne gongen bruka eg faktisk også 5min mindre tid på å koma til parkeringsplassen. Så eg tok og sykla 10min i sjølve lysløypa. Det var fint. Godt å kjenne at kroppen fungerar sjølv om hovudet er i kaotisk ulag.Og jammen kom det ikkje nokre få solstråler gjennom skylaget.
Belønninga var å suse ned bakken igjen, og eg alltid like overraska over kor godt eg likar å sykle ned bratte bakkar. Og eg som har vakse opp i det late kystlandskapet i Nordvest-Tyskland!?

Korleis det nå var med serotoninnivået i kroppen min er jo vanskeleg å seie, men eg kjendte meg heilt klart meir opplagt og avslappa og roleg, så då eg kome heim tok eg Lukas med meg på skogstur med ein gong.

Og eg var glad for at eg hadde tatt meg tid til den timen med sykling. Eg håpar at eg hugsar det neste gong negative tankar tek overhand. Det er nemleg slik at nokre av desse tankane seier at trening ikkje er moro, og at ingenting nytter.

Derfor er det også fint å blogge om trening.
Om eg ikkje hugsar, så kan eg jo berre lese litt i bloggen min.
Sjå på bildene.
Praktisk ;)