Kan du ikkje vera stolt av deg?

Sa fysioterapeuten min til meg på fredag, etter at eg hadde, for andre gong denne veka, lufta mine tankar om å avlyse deltakinga i Oslo Maraton neste helg.
Akk ja, men det er da ikkje så lett å enda ein gong droppe eit løp...?
Samtidig er det berre å innsjå at kroppen min nektar å bli med på strukturert og målretta trening. Den seiar ifrå såpass tydeleg at eg måtte vera både blind og døv og
fullstendig avsnørt frå min eigen kropp for ikkje å oppfatta dens signalar.
Så det blir ingen løp på meg i Oslo neste helg.

Fysioterapeuten min har følgt meg heilt sidan hausten 2007, og han er flink til å lytte, gje tilbakemeldingar, drøfte, gje forslag, koma med innvendingar, tankar, og ikkje minst, faglege vurderingar i forhold til kropp og helse, muskulatur og pustemønster.
Han syntest at det var tøft  at eg droppa (enda ein gong dette året) konkurransen, og meinte at eg heller burde vera stolt av meg enn å vera lei meg.
Eg ser lengre enn og utover denne eine konkurransen, og tek vare på kroppen min, istadenfor å presse meg mot "enda ein maraton".
- Du treng da ikkje bevise for nokon at du kan springe maraton, det har du jo gjort før, to gonger." sa han, eller noko slik.
Ok.
Sant, det.
Så nå har eg funne ut at eg denne hausten ikkje skal fokusere på noko som helst form for løp, konkurranse, og trene etter infallsmetoden.
Eller, nærmare sagt: Eg skal vera mosjonist.

Og same dag som eg var hos fysioterapeuten, så var det såpass strålande solskinn at eg tok sekk, og Binna, ein termos med kaffe og eit par energibarar og tok meg ein tur opp på Hattefjell.
Mosjon utan mål, men med meining.
Og fin utsikt. Og overskot. Og god samvet. Og energi.
Godt :)

Hattefjell.