Når alarmen går - "Å leve med en overaktiv røykvarsler"

Tittelen har eg berre lånt.* Den passa så bra.

Den beskriv tilværelsen min veldig bra nemleg.

Me har alle ein slags innebygd røykvarslar. Ein alarmsentral, om ein vil.

I hjernen.

Den ligg i eit område i hjernen, i det limbiske systemet (også omtalt som "pattedyrhjernen").

Og den heiter amygdala ("mandelhjernen").

Det er hjernens røykvarsler.

Den oppfattar trusselsignalar.

Er det stor fare, fare for livet, er det veldig nyttig, for då kjem heile den kroppslege reaksjonen med det same: høg puls, økt fokus, klar for kamp eller flukt, osv (og det er ein annan del i hjernen, nemleg hjernestammen, "reptilhjernen" som har ansvar for).

Er det mindre fare, så er det ein annan del i hjernen (i hjernebarken) som vurderar: Er det grunn til å reagere? Slik at den kroppslege reaksjonen eventuelt uteblir ("Det var ingen hoggorm, berre ein rar pinne.").

Hos meg (og mennesker med same diagnose eller problematikk) så er denne røykvarsleren, amygdalaen, hyperaktiv. Dessutan er det så å seie lite kommunikasjon mellom denne og hjernebarken - den gjer stort sett som den vil (dette fenomenet blir også kalla for "amygdala hijack" - amygdalaen kaprar heile hjernen, så då eg i eit av mine siste innlegg skreiv av hjernen "køddar med meg", så var det i grunnen ikkje så dum omskriving - men det er berre ein liten del av hjernen da. Det er amygdalaen som køddar med resten av hjernen).

Dette opplevar eg altså gang på gang på gang.

Og det er rimeleg frustrerande.

Og slitsamt.

Det er også slik at når alarmen først har gått, er den vanskeleg å "slå den av".

Heile kroppen er i alarmberedskap. 

Og den er mistenksam. 

Kan jo hende at trusselen dukkar opp igjen?

Når "trusslane" er av psykologisk natur, så er det vanskeleg å avreagere - det er lettare å finne ut at pinnen ikkje var ein hoggorm likevel - pust ut og gå vidare. Men kva gjer du med ein psykologisk trussel som ikkje går over?.

I går så var det ein slik dag der alarmen gjekk.

Det var ingen konkret situasjon, men fleire faktorer som spela saman, så var terskelen nådd, og alarmen utløyst, og eg blei stressa, sliten, aggressiv, tenkte ikkje lenger klart, eg orka ikkje, alt blei for mykje, eg blei kvalm, fekk sjølvdestruktive tankar...

Det at eg skal til Haugesund spelar nok litt inn der, eg er anspent, og stressa.

Igår var det sommarfest på senteret, og sjølv om eg hadde mest lyst til å grave meg ned så skrapa eg saman den siste resten av fornuft og kom meg dit (eg gravde meg også ned i dyner og tepper og puter først, og det roa meg littegrann ned, men dette orkar eg eigentleg heller ikkje - det kan hjelpe å koma seg ut - verre kunne det ikkje bli eigentleg).

Sommarfesten i går.

Sommarfesten var fin, den, og eg fekk ein pause frå meg sjølv.

Men pussig nok, så var det som alarmen berre var "sett på vent". Snooze-button liksom.

Eg kom meg heim etter festen og tok ein luftetur med Lukas.
Og da snakkar med om tur i rusletempo. Men likevel, sjølv om eg prøva å ta det med ro, så var pulsen skyhøg, og eg hadde pusteproblem, og hjartet var i utakt - eg hadde berre lyst til å grine.

Det er godt eg har Lukas som selskap.

Og då eg hadde kome heime etter rusleturen, som altså berre varte i ein halv time, så var eg så sliten at eg omtrent ikkje visste kor eg var hen.

Og eg var altfor stressa til å sova.

Altfor stressa.

Kroppen var fortsatt i alarmberedskap.

Eg angra at eg ikkje hadde tatt turen til legevakta. 

Der er det nemleg nokre flinke sjukepleiarar som greier å roe ned eit kaotisk hode.

Det tok lang tid før eg sovnar.

Dei timene fram til kl.02. blei hodet mitt fullt av tankar om å slutte å trene, kvitte med meg Lukas, kansellere alle konkurransar i framtida, kutte kontakt med alle venner, og verre sjølvdestruktive tankar som ville gjera slutt på tilværelsen slik eg kjenner den.

Heldigvis, så sovna eg. Utmatta. Resignert.

Med tanken i hodet om at eg drit i kva som skjer vidare.

Og pussig nok, så gjekk pulsen ned.

Eg sovna.

I dag så er eg sliten etter i går, og eg tek det med ro.

Eg har eigentleg lyst til å skrive om våtdrakt og nye svømmebriller, men det er som eg får skrivesperre når eg ignorerar slike hendelser som i går.

Eg kallar jo ikkje bloggen "triatlonterapi" utan grunn (i staden for "super-sprek-og-glad-triatlet-som-er-full-av-energi-og-svømmer-sykler-og-løper-kvar-dag-og-lagar-deilege-matretter-på-fritida"-blogg).

Niks, her blir det opp-og-ned-turar.

Så, mens andre pleier formtoppen sin foran konkurransen i Haugesund (og ja, dette var eit planlagt innlegg hos meg også, men pytt pytt), så driv eg mine eigen vesle survival-camp...

Sykkelsko i sand. Det luktar triatlonterarapi her...

*Delar av innleggstittelen er lånt frå foreslesningsnotater"skrive av Psykiater Arild Steinsholt Jervell, og heile forelesningsnotat kan du lese viss du trykker her (er i PDF-format).

To veker før IM 70.3 Haugesund - kva er status?

Ja kva er status nå?

Det er mange vegar som fører til Haugesund.
Kor hen er eg på vegen min da, tru???
Eg veit i all fall retninga :D

Ettersom kneskaden i januar førte med seg ein månad på krykker med etterfølgande opptrening gjennom mars månad, så har treninga mi i år vore litt - hm - kva skal eg kalle det?
Kvalitetsbetont.
Jepp.
Eg har hatt fokus på å rehabilitere kneet mitt.
Og kneet blei etterkvart brukbart igjen, noko som viste seg i slutten av april, med bra resultat i Bøsprinten.

Etterpå har eg fokusert på det eg er dårlegast mindre god på: tempoøkter.
Ettersom eg alltid fokuserar på halvironmandistanseløping, har det dreidd seg mykje om lange økter. Men det kjente eg at eg ikkje fekk til i år.
Eg orka ikkje springe langt og lenge.
Heller ein time tempo (haha ja, alt kjennest fort når du har gått på krykker i ein månad :D) enn halvannan time roleg.
.

Ikkje så mykje å skryte av her, men det får halde, for meir var det rett og slett ikkje plass til pga opptrening av kneet.

På sykkelen har eg juksa big time: Ingen lange økter.
Eg har hatt éi økt på over seks mil (eller var det den økta på 59,13km liksom? :D).
Ellers har eg langt ifrå fått "mil i beina":

Syklinga mi i vår. Transportsykling er ikkje tatt med. 

Men men, gjort er gjort.
Og eg trur i alle fall at det var kvalitet på treninga mi, om ikkje det var så stor mengde.

Når det gjeld svømminga, så har svømmetreninga nesten vore fråverande.
Kneskaden gjorde det umogleg å svømme i bassenget i vinter (dvs, eg kunne kanskje ha spjelka og teipa kneet til noko meir stabilt som kunne ha "hengt bak", men leddbandstrekk på det mediale sidebandet er vondt nok, det er lite fristande å la beinet dingle bak med eit ustabilt kne. Neeeeeei, huff, svømming gjekk berre ikkje an).

Eg treng ikkje printe ut Endomondo sin statistikk for å oppsummere mine svømmeøkter i år 2014:
Eg svømte 500m i januar, 1000m i slutten av mars, så 750m i samband med Bøsprinten 3.mai, og så 15min ute i juni (som tilsvarar ... 400m eller kva???).

Ja og så svømte eg 10m sist måndag.
Da steika sola og vatnet var deileg!
Også utan våtdrakt.

Men eg skal svømme denne veka. Virkeleg.
Er jo nødd til å prøve den nye Sailfishdrakta mi!
Som endeleg kom i posten for to dagar sida.
Og som heldigvis passar!

Teknikken på svømminga sit godt den, uansett, og styrketreninga i år håpar eg at har gitt meg litt ekstra styrke for å kompensere for eventuelt manglande teknikk/flyt.

Nå er det ikkje mykje "trening" igjen.
Det er meir oppladning.

"If you don't have excellent endurance by now, it's too late."
Joe Friel seier det rett ut!

Eg har planlagt eit par kombiøkter denne veka, dvs sykling-løp, i "racepace" og som varar sånn 1,5t kvar. Den første med meir løp, den andre med lengre sykkeldel.
Inspirert av Joe Friels bok "Your Best Triathlon" (som eg ellers har ignorert i år).
Så skal eg prøve Sailfishdrakta (åååå det gledar eg meg til - men det har vore mykje vind her i det siste, og det har blåst, så vatnet er i-i-i-i-i-iskaldt!!! Alt for kaldt for meg).

I motsetning til meg, så svømmer Lukas gjerne
 i kaldt vatn på rundt 10-12C. 

Eg synst eigentleg at denne perioden nå er spennande, og eg kosar meg litt med den.
Det er ikkje så mykje meir eg kan gjera med kondisen.
Og for mykje trening nå kan heller øydelegge formen enn å gjera den bedre.
Eg har jo personleg ganske lang restitusjonstid, så eg kan i alle fall ikkje ta sjansen på å køyre på med mange økter nå.
Heller eit par-tre kvalitetsøkter.

Og mental oppladning.
Eg ser på videoar på Youtube om triatlonkonkurransar, og da helst frå dei konkurransane eg sjølv har vore med på. For då minner eg plutseleg små viktige detaljer.
F.eks, når ein har langt hår er det kjekt å ha med ekstra hårstrikk. Er det sol, har eg faktisk med solkrem i T2-posen. Det tar kanskje berre 20sek å påføre solkrem i ansiktet, men eg synst det er vel anvendt tid, for eg kjenner at huden min toler sola bedre da.

Yndlings- og konkurransecapsen min.
Den beskyttar ansiktet litt mot sol,
 men det er kjekt med solkrem i tillegg.

Eg likar også å ha med sikkerhetsnål på race-beltet, i tilfellet noko utstyr ryk. Eg heldt f.eks på å miste startnummeret på IM 70.3 Mallorca under syklinga, viss det ikkje var for ein hyggeleg kar som gjorde meg oppmerksam på det.
Ekstra svømmebriller. Pusse sykkelbrillene. Energibar og -gel ein stad på sykkelen. Ha drikkeflaskar som du veit du har lyst til å kvitte deg med (sidan du skal bytte desse mot nye undervegs på syklinga).
Eit lite handkle for etter målgang (på fullironmandistansar får ein faktisk store handkle - men ikkje på IM 70.3).
Og så vidare.

Kjekt med drikkeflaske på tempostyret.
Men på humpete nedoverbakkar som her i Telemark
så er det smart med selfmade ekstrautstyr:
ein kraftig strikk som hindrar at flaska ramlar av. 

Eg kjenner i alle fall at eg gledar meg, uansett treningsstatus!
Første gong eg deltok i IM 70.3 Haugesund i 2012 hadde eg faktisk same type kneskade (!!!) men på det venstre kneet, og då hadde eg trent enda mindre, og måtte også legge inn gåperiodar på løpinga, fordi eg fekk rare krampar i kneet.
Men eg hadde det heilt supert likevel.

Så uansett, så er det som eg alltid har som målsetting:
Første mål er å kome til start, og andre mål er å koma i mål.

Så får me sjå kva som skjer undervegs!

Triatloninput

Eg er ein veldig visuell person.

Dvs, eg likar bildar framfor lyd, eg får energi av fargar, og former, og når eg skal lære meg noko nytt, så likar eg godt å teikne det framfor å skrive det ned i ord.

Min glødande interesse for anatomi og fysiologi til tross, blei vevslære litt kjedeleg.
Men det hjelpte absolutt å teikne det!

Samtidig så likar eg veldig godt å skrive.
Som mine faste blogglesarar kanskje har skjønt nå, med tanke på lengda på innlegga :)
Eg trur kanskje eg treng mykje "input" i form av bilder, mens "output" er i form av ord.
Eller handling.

Akkurat etter turen min til Tyskland for to veker sida, så har eg vore litt tom.

Eg hadde ikkje sett broren eller niesa mi på 10år, så det var fint, men også merkeleg å møte dei igjen.
Mange familiegreier som har vore gløymt har dukka opp att.
Og det var både gode og vonde ting.
Men å møte og bli kjent på nytt igjen med niesa har vore heilt super fantastisk!

Så alt i alt var turen god.

Sjekk den nydelege niesa mi! Ho er berre heilt superskjønn! ♥

Eg er fornøydd.
Sjølv om tida etterpå har vore litt tung.
Det er ikkje noko nytt, og eg har gjennom mange år lært meg å handtere tunge periodar.
Eg må berre jobbe meg igjennom desse, eller la tida hjelpe til, om ikkje anna.

Pause på syklinga - hodet var ikkje med - og eg ville svømme - kunne jo prøve tridrakta?
Og svømme UTAN våtdrakt for ein gong skyld? Men tør eg?

Ein måte å jobbe på er også fylle hodet med andre ting enn uklare ubehagelege minner frå arkivet.
Og der kjem bloggen inn, og treninga, og triatlon, og bildene.
Når eg mistar meg sjølv i vonde minner, så trengst det sterke gode bilder som overdøyver dei gamle.
Bilder i farge!

På veg heim frå fysioterapien i går - ein treng ikkje manipulere fargane her,
når himmelen er knallblå og sola skin og blomane er sååå fine!

Bilder med bevegelse, eller ro.
Innbydande vatn, høg blå himmel og solide fjell.

Sand mellom tærne og vind i håret på sykkelsetet.
Sol i ansiktet og lukten av fargerike blomar.
Eller også mektige skyer og regn i lufta.
Løpesko på grus.
Rytmiske steg, eller tunge.
Landskapet som endrar seg undervegs.

Velkomsten av hunden heime.
Strekke ut støle musklar, la ein svett kropp kvile mot stuegolvet mens hunden vimsar rundt og byr på seg sjølv.

Eg er av og til nødd til å minne meg på kva eg likar ved trening og triatlon.
Det høyrest kanskje merkeleg ut, men det har seg slik at hodet mitt av og til er på autopilot, og køyrer berre det mest nødvendige, så når eg prøver å få fram motivasjonen min for å trene så kjem det "Access denied.".

Så då er det berre å "mate inn" igjen med noko av det eg eigentleg alt veit.
Men berre ikkje har tilgang til der og da.
Så framover, fram til konkurransen i Haugesund 6.juli, så skal eg bruke bloggen til å mate inn gode tankar om triatlon, trening, meg sjølv og fokusere på det eg likar.

Det er ikkje tvil om at eg kosar meg på konkurransar.
Eg blir jo heilt religiøs når eg nærmar meg mål! :D :D
Dette var i IM 70.3 Haugesund 2013.

Altså eg meiner, på ein innfallsrik dag så beslutta eg å gje bloggen min tittelen "triatlonterapi", så da kan eg vel vie litt tid til dette temaet også innimellom???
Selfmademultisportwoman (meg) er forfattar, så selfmade skal det bli, for eg er min eigen beste coach.
Ikkje noko vondt om Dave Scott - eg ville meir enn gjerne hatt han som coach igjen, men da kanskje ikkje i forberedelse på ein konkurranse, men som ein slags treningscoach.

Eg kom godt overeins med Dave Scott! 

Men  - eg coacher meg sjølv.
Og akkurat nå er det tide for nedtrapping av trening (hahaha, som om eg hadde noko treningsvolum å trappe ned frå :D) og oppkøyring av motivasjon, gnisten, inspirasjon og kortare økter i racepace (eg likar ordet racepace - det får det til å virke lett - konkurransefart virkar derimot litt - ehem - litt omstendeleg).

Nok skriving, nok output.
Nå skal eg bruke opp mine siste slantrer på "godbitar" som eg skal ha med på konkurransen i Haugesund. Konkuransegodteri, på ein måte.

Hmmmmm Sport Beans er berre såå gode!

Alt hjelpar! Og det er jo input det også;)

Hodet mitt kødder med meg!

Nå likar eg best å skrive positive innlegg.

Om gode løpeturar, sykling, små bølger og blå himmel.

Og det er mykje denne bloggen handlar om, nemleg å skrive om det som er bra.

Om gleda ved trening, om å sette fokus på det positive rundt meg.

Eg er ein ganske positiv og optimistisk person, men når det røyner på, så blir eg fort utslått.

Det er små marginer.

Og saka er, at hodet mitt køddar med meg.

For å sei skrive det rett ut.

Det har seg slik at eg er plaga med mareritt om natta.

Ikkje kvar natt, heldigvis. 

Men omtrent annankvar natt.

Det er ikkje alltid at eg vaknar skrekkslagen. 

Av og til så vaknar eg berre med ein dårleg følelse, ein slitenhet, eit eller anna som sit i kroppen på morgontimane, som eg ikkje skjønner kor kjem frå.

Noko stemmar ikkje. Det er uklart.
Noko er berre ikkje på plass - sjølv om  - Lukas er der jo?

Så dukkar det plutsleg opp bilder og følelser frå drømmene eg hadde den natta.

Huff.

Det handlar stortsett om vanskelege situasjonar, kranglar, diskusjonar og smertefulle konflikter med mine foreldre.

Det eg ikkje fekk gjort opp under oppveksten hentar meg inn igjen om natta.

Og det er ganske ubehageleg.

Det er greitt med ein gong imellom, men for å vera ærleg: slik har eg hatt det i fleire år nå.

Så snart eg begynte å grave litt djupare i kva som kanskje kunne vera årsaka til at eg "møtte veggen", "blei utbrent", "ikkje orka meir" osv, så dukka bildene og situasjonene opp, ikkje berre i samtaleterapi, men også om natta.

Det er slitsamt!

Det steler utruleg mykje energi.

Slik som i dag.

Eg vaknar, og det er noko som ikkje stemmer.

Det er ein slags tristhet, følelse av forlatthet, fortvilelse, og sorg, som ulmar inni meg, djupt inni meg, slik at det knapt er kjennbart.

Og dette til tross for at eg hadde ein fin dag i går, og at sola skin i dag, det er meldt 24C heile dagen, kroppen er i fin form eigentleg, Lukas er frisk, det er fredeleg i nabolaget og eg har ein heil dag til min disposisjon.

Likevel så er eg utmatta før dagen har ordentleg begynt.

Til tross for mange timar med søvn og god frukost.

Hm.

Dette er i følge terapeuten min ikkje noko uvanleg, eller urovekkande.

Me jobbar tross alt med mange av desse traumene frå oppveksten.

Mykje av dette har lege skjult sidan den gongen, godt forsegla, arkivert ein stad der nede inni meg.

Så når eg begynner å stikke hull på denne "infiserte byllen", så er det ikkje rart at det blir smertefult?
Rive opp eit gamalt sår som ikkje hadde grodd?

Men likevel - eg skulle ønske eg slapp å bli henta inn igjen av gamle konfliktar.

For i dag, tross alt, når eg tenker rasjonelt, så skjønner eg jo at dette ligg 20år tilbake i tid.

Dette treng eg ikkje bry meg om lenger.
Det er over.

Kan ikkje også underbevisstheten min skjønne dette etterkvart???

Heldigvis har eg skjønt mønsteret i dette, og derfor veit eg at det som hjelper, er tid.

Det går seg til. Det tek føremiddagen.

Av og til heile dagen.

Blomstring tek tid.

Timar, der sjølve omgivelsane minner meg på at eg er den eg er i dag, og ikkje den eg var.

Eg kan ikkje tvinge fram at følelsane slepper taket, men eg kan hjelpe til litt.

Minne meg på kven eg er i dag.

Kanskje skrive innlegg om trening.

Lese andres bloggar.

Kose med Lukas.

Planlegge konkurransar.

Tråle gjennom nettbutikkar etter treningsutstyr.

Kikke på bilder, osv.

Vera meg sjølv.

Ignorere gamle stemmar i hodet som fortel meg om ubrukelighet.

Fokusere på meg sjølv, på her og nå.

På mål eg har satt meg.

Minne meg på gleden av trening.

Det er som om eg må bygge meg sjølv opp att etter slike netter.

Men er det dette som skal til, så får eg gjera det.

Igjen og igjen.

Eg kan jo ikkje gje opp når eg har kome så langt...

Og når det gjeld trening, så er nok ikkje kroppen heilt klar til dyst på slike dagar som denne. Men, som eg har som mantra for slike dagar: 

Do what you can do in the moment.

Noko går an.

Om ikkje den planlagte lange sykkelturen, så kanskje ein kortare tur?`
Litt styrketrening i staden for fult 5x5.program?
Noko går an.

Eg får finne ut.

Årets første våtdraktsskylling

Eigentleg så hadde eg tenkt å kalle innlegget for "Årets første utesvømming".
Så slo det meg at eg mest sannsynlegvis har eit innlegg med dette navnet kvart einaste år.
Det er jo ikkje så rart eigentleg, for kvart år må det jo bli den første gongen ein svømmer ute, ikkje sant?

Og sidan eg er så begeistra for svømming, er eg nødd til å blogge om det.
Etter utveksling av eit par meldingar seint i går kveld fann eg ut at eg ikkje var den einaste som hadde på programmet å skylle våtdrakta sånn rett før leggetid.

Kl.22 - triatletar rundt omkring er opptatt av å skylle og vaske treningstøyet sitt :D

Årets første våtdraktsskylling.
Det har seg slik at når du har brukt våtdrakta du så skal den skyllast i reint vatn.
Uansett om du har svømt i saltvann i havet, i klorert basseng, i ei møkkete elv eller eit fjellvatn av drikkevannskvalitet.
Sjølv om ein oppbevarar våtdrakta tørt og det dermed ikkje er grobunn for bakteriar teoretisk sett, så vil ei tørr møkkete våtdrakt med ein eim av klor eller tang og tare ikkje vera det du ønsker mest å ta på ved neste svømmeøkt.
Skyllinga in seg sjølv er alltid ei morsam affære:
Det sprutar, drypper, renn, og du kan eigentleg like godt vaske heile badet etterpå, viss du skyller våtdrakta inne, sidan alt blir vått med mindre du dusjar deg samtidig i dusjen. Meir praktisk er hageslangen ute. Men då får du spruta på deg ein god del iskaldt skyllevatn.
Jada, utesvømming er ikkje for pyser!

Men kanskje du er så elegant som katten her?
Då går sikkert skylling av våtdrakt som ein leik :D

Men nå - meir om gårsdagens første utesvømming.
Den kom brått på meg.
Etter tre-fire timar stillesittande lesing om kroppens karbohydrat- og fettmetabolisme så hadde eg planlagt ein lett joggetur og styrketrening.
Men - sånn blei det ikkje.
Eg overraska meg sjølv.
For plutseleg hadde eg dratt våtdrakta ut av skapet, stappa handkle, svømmebriller og svømmehette i ein sekk og forsikra Lukas om at "eg snart er tilbake - du må berre vente litt".

Det tordenvêret som YR hadde spådd kl.16.00 hadde stikke innom Seljord i form av to beskjedne tordenskrall, så eg følte meg ganske trygg på at solskinnet og varmen ville fortsette.
Dessutan hadde YR meldt om at vinden skulle dreie frå sør til nord-nordvest, og det betyr at alt det varme overflatevatnet ville bli blåst vekk igjen om kort tid!

Jepp. Det er slik eg vil ha det!

Best å sykle fort før det varme vatnet forsvinn!
Eg dundra gjennom skogen ned "kjærlighetsstien" (som ikkje viste seg særleg kjærleg i januar då eg ramla på den og skada leddband i kneet, men men, eg ber ikkje nag altså), i full fart, og i pulssone 4-5 (vinrød) ned til stranda.
Huff, vinden hadde alt dreidd til vest, men sidan stranden ligg i ei bukt på austsida, så håpa eg på at nokre få halvvarme bølger ville vera igjen for meg.
Med våtdrakt er alt over 15C er greitt for meg!

Til tross for litt frisk vind så var det tilnærma bølgefritt, og ikkje ei sjel på stranda.
Perfekt!

Synet som møtte meg.

Eg fekk det plutseleg veldig travelt og drog på meg våtdrakta i full fart.
Ikkje lurt!
Du skal virkeleg bruke tid til å dra på ei drakt laga av neopren, for den både klistrar og suger seg fast til huden.
Og det blir det sjeldan god svømmeopplevelse av.
Men men.
Eg hadde det nå travelt.
Det var nokre få mørke skyer igjen i nordvest, så eg ville heller koma meg fortast mogleg i vatnet før godvêret ombestemte seg...

Ooooh årets første utesvømming ventar!

Vatnet kjendest først greitt.
Så iskaldt.
Brr....
Jaja.
Det kjendest ikkje så verst.
Nei, det kjendest faktisk deileg.
Hurra, eg er ute og svømmer igjen!

Salig og fjern - fiskefjeset mitt :D.

Vatnet var som vanleg honningfarga, og solstrålane laga effektar av glitter og små lysglimt mot den lyse bunnen. Temperaturen antar eg at låg rundt 17C.
Altså bra for ein stor innsjø i Vest-Telemark i juni.

Bildet tatt under vatn. Med Sony Xperia Z. Den skal tole det. Jaha.
Bildet blei jo fint nok det!

Utsikt mot Bjørgenuten frå vatnet.
Og fine svaberg.

Eg lurar på om dei to-tre månadene med styrke- og muskelbyggande 5x5-styrketrening har gitt effekt og utvikla muskulaturen min i overkroppen, for ORCA-drakta kjendest trangare enn nokon gong.
Armane mine får rett og slett ikkje plass.
Det er faktisk ermene som er for smale og trange, for eg kjenner at skuldrene eigentleg har nok plass.
Og det er nok materiale f.eks. under armane.
Så bevegeligheten er ikkje verst, men likevel, det er ikkje godt å svømme med avsnørt armmuskulatur.

Men føtane har det bra. Blemma var også nesten borte.

Eg har håp om at det bestilte swimskin passar bedre.
Viss ikkje så trøster eg meg med at svømminga i Haugesund tross alt berre tar 40min, og dess meir ubehageleg, dess fortare kjem eg til å svømme, for då blir eg så sur og lei at eg fort vil bli ferdig (takk og pris for at eg har denne rare logikken!).

Eg kosa meg i går.
Ein liten småbarnsfamilie hadde også inntatt stranda - berre tre meter frå sykkelen min, og dei tre jentene i alder frå ca.2 - 6år, gjorde store øyne då dei såg meg svømme.
Dei prøva seg tappert i det kalde vatnet, med ikkje anna enn rosa bikini.
Eg måtte stoppe og oppmuntre dei, og vise at eg "juksa" med våtdrakt på.

Skiftesona mi.

Eg veit ikkje om jentene bada til slutt (pappaen deira nektar i alle fall), men dei kosa seg veldig på stranda.
På meg blei det omtrent 500m svømming.
Sånn ca 15min.
Moro var det å svømme "medstrøms" og med vinden i ryggen, og halde øye med strandkanten, for fytti, da går det fort!
Tenk å kunne så fort og uanstrengt også utan medvind!?

Berre såå deileg å svømme ute under sol og blå himmel.
Eg ELSKAR det!

Sjølv om eg berre skulle sykle heim, så blei sykkellåsen min liggande på stranda, så eg fekk meg ein ekstra liten sykkeltur tilbake slik at til slutt nesten hadde ein slags kombiøkt: 500m svømming etterfølgt av 9km sykling.
Og så etterfølgt av styrketrening.

Så, nå heng våtdrakta i dusjen, forhåpentlegvis tørr og fin, saman med resten av treningstøyet, og ventar til vidare innsats.
Det er godt å vera i gang igjen etter opphaldet mitt i Tyskland, eg kjenner at eg er sterkt motivert og må passe meg slik at eg ikkje overdriv.
Det er jo fort gjort når det er så moro som det er...

De galne (triatletar) har det godt - og er happy når dei får drive med sitt!
(Sidan eg rappa dette bildet uhemma frå nettet, ta ein titt på boka "Trizophrenia - Inside the Mind of a Triathlete" av Jeff Mallet, som bildet er frå.
Eg trur eg må få tak i boka, den virkar morsam!

Svømmehud via internett.

"Your order has been placed".
Høyrest det velkjent ut?

Eg likar nettshopping, eg må jo berre innrømme det.
Etter at eg for mange år kvitta meg med skepsisen ovanfor netthandel, så har det sidan berre vore positivt.
Det har strømma inn mykje treningsutstyr i posten gjennom åra.

Med eit tastetrykk så har du plutseleg bestilt!

Klart, du kan bomme på størrelse.
Plagget eller skoene kan vera heilt annleis enn dei ser ut på bilder.
Men eg tek no gjerne ein sjans.
Delvis fordi eg synst det er spennande, og likar litt av denne uskyldige spenninga i kvardagen, og delvis fordi eg rett og slett bur for langt unna butikkar som har det sortimentet av utstyret eg treng.

Eg trivst med å bu på bygda.
Så lenge eg har internet får eg jo tak i det meste som ellers er litt utanfor rekkevidde...

Eg er også kravstor når det gjeld kundeservice og rådgiving.
Før eg kjøper meg noko nytt, så har eg som regel gjort grundig research.
Lest utstyrstestar opp og ned (i alle fall på dyrare utstyr), gjort samalikningar med alternative produkt, lest om materialet osv.
Så sjølv om eg også set pris på å handle utstyr i ein fysisk butikk så likar eg ikkje når eg møter ein kundebehandlar i butikken som fortel meg ting eg alt veit : "Da treng du nøytrale løpesko" "Da har du størrelse 38-39" eller ting som ikkje stemmar: "du burde ha høge fjellsko og ikkje låge"
Blir eg ikkje høyrt, mistar eg lysten til å handle.
Enkelt og greitt.

Viss noko prøver å selge meg noko eg ikkje har tru på -
då mistar eg lysten - ja då ser eg kanskje slik ut
(sjølv om eg hadde det moro på bildet - var berre veldig fokusert :D)

Internettshopping har stort sett gått greitt.
Klart eg har bomma med størrelsen innimellom.
Men da er det jo berre å anten sende skoene tilbake, eller selge vidare.
Ei sprek venninne og dattera hennes har same skostørrelse som meg og har tatt imot både terrengløpesko og adidasløpetights (kva er det med adidas og dei små størrelsane deira???).
Riktig temposykkel i riktig størrelse, og utan ein einaste skramme, kom i posten heilt frå Storbritannia, så den blei ikkje bytta!

Ifjor bestilte eg meg ny våtdrakt frå Sailfish.
Sidan eg hadde prøvd modellar frå Sailfish før, hadde eg tru på at den ville passe. Og jo, den passa bra, men akk nei, så lang den var i ryggen? Den tok til og med inn vatn når eg svømte.
Sukk...

Ok, ein SER at det er for mykje materiale øverst.
Bildet er frå i fjor.

Sidan Sailfishdrakta er laga av så bra materiale, og utruleg fin, så sat det langt inne å selge den.
Men så blei eg kjent med ei førstegongstriatletjente på Bøsprinten som kanskje kunne tenkt seg å prøve drakta (kan hende eg bidro litt til at ho til slutt skjønte at ho trengte ei våtdrakt - ehem), og eg var ganske sikker på at den fine Sailfishdrakta mi ville passe henne bra.

Som tenkt, så gjort, så for eit par-tre veker sidan blei drakta pakka ned i ei eske og sendt nedover i fylket. Ha det, gode Sailfishdrakta mi...!
Og nå kan den glede seg til mange svømmeturar nå, for den passa visst godt og jenta er fornøydd!
(Etter samtale med kundeservice frå Sailfish blei eg forresten fortald at denne Vibrantmodellen frå 2013 var ekstra lang i ryggen - det har dei endra igjen frå 2014 av).

I dag så bestilte eg meg altså ny våtdrakt.
Eller, eigentleg så er det strengt tatt ingen våtdrakt, men ei svømmehud - eit "swimskin".
Det betyr at den er mest laga for svømmarar som ikkje treng ekstra oppdrift i form av tjukk neopren, og heller ikkje isolasjonen som du får frå det tjukkare materialet i ei vanleg våtdrakt.
Etter forsiktig råd frå Sailfishkundeservice valgte eg meg også ein størrelse mindre (skummelt!!).

Den ser nå bra ut. Men alt frå Sailfish ser bra ut.
Er så spent om den passar bra også!

Eit "swimskin" er også meir fleksibelt og skal gje større bevegelighet i skuldrane, og det er akkurat dette eg er ut etter.

Svømmehud på engelsk heiter nok "webbing". Bra for andungen,
veit ikkje korleis den hadde sett ut med våtdrakt på :D

Triatlonvåtdrakter som er laga for "gode" svømmarar er som regel såpass dyre (4-6000kr) at eg aldri har vurdert å spare til ei slik drakt eingong.
Men nå blir det altså "svømmehud".

Eg har faktisk eit "swimskin" frå før, frå Aqua Sphere. Utan armar.
Super behageleg å ha på og svømme i,
men den tek inn vatn øverst,
og eignar seg derfor lite til å svømme konkurranse
(den er visst også for lang i ryggen for meg, jaja, størrelse small)

Vêret er for tida nydeleg over det heile landet (trur eg i alle fall, sorry dikkøn som har dårleg vêr, men uttrykket "over det heile landet" er berre så bra :D) og eg er littegrann i pre-race modus, det er nå berre ein månad igjen til IM 70.3 Haugesund, og eg kjenner at eg heng litt etter med treninga mi.

Eg skulle forlengst hatt fleire lengre sykkelturar.
Og løpeturar.
Pinsesundagen blei det ein løpetur på 15km, og det kjendte eg godt i låra dagen etterpå, spesielt sidan eg ikkje tok det så roleg som planlagt.

Eg snudde her. Neste gong løper eg kanskje enda litt lengre.
Jepp. Kanskje når eg ikkje har blemme under foten?

Men moro var det.
Eg kosa meg.
Motivasjonen er god, og vêret er bra.
Solskinnet inviterar til trening, for min del.
Snart må eg vel også få teste vanntemperaturen her og sjekke om sjøormen har kome seg godt gjennom vinteren...

Og så må eg fikse blemme. Stoor blemme. Fytti.
Føtane mine er visst ikkje lenger vant til å løpe 15km i varmen...