Ha det, 2012!

Siste dagen i 2012.
Kjendte eg litt lettelse der?

Eg er superklar for eit nytt år.
Sjølv om eg ikkje har nyttårsforsett, for dei er eg ikkje spesielt glad i.
Viss det er noko som eg vil endre, så set eg heller i gang med det same, eller så let eg like godt vera det heile.

Planar for eit nytt år er sjølvsagt noko anna.
Dei har eg.
I alle fall eit par stykke så langt, treningsmessig.

Eg er nå påmeldt IM 70.3 Haugesund/Norway, og med startkontingent i julekalenderpremie var det ei fryd å taste meg gjennom den lange påmeldingsprosessen.

Ein annan del i konkurranseplanen min er Trondheimtriatlon.
Og den gledar eg meg like mykje til som til Haugesund.

Så skal det bli spennande korleis det blir å få ein tidlegare verdsmeister i ironman triatlon som Dave Scott som coach fram til IM 70.3 Haugesund.
Eg hadde jo eigentleg alt planen klar for treninga mi basert på Joe Friels metodar, men men, klart det kan vente til seinare.

Det blir spennande!

Godt nyttår!

HUUUUURRRRRAAAAAAA!!!!

I dag kl 9:45 fekk eg ein mystisk telefon av eit nummer eg ikkje hadde vore borti før.
Midt i jolefrokosten saman med venner.
Eg rakk ikkje ta den.
Skeptisk.
Men nysgjerrigheten tok overhand til slutt.

Eg fann ut at nummeret tilhøyrte racedirector for IM 70.3 Haugesund.
WHAT?

Eg ringte opp att eit kvarter seinare.
Då fekk eg gladmelding om at eg hadde vunne i jolekonkurransen til IM 70.3 Haugesund!

HUUUURRRAAAAA!

Samtidig tikka det inn ein epost frå Haugeund.
Premien inneber startkontingent til IM 70.3 Haugesund, overnatting på hotel i konkurranseveka, og coaching med DAVE SCOTT (mangfoldig IM Hawaii Worldchampion frå den tida IRONMAN triatlon blei til).

For ei fantastisk jolegave eg har fått!!
Eg er berre sååååå happy :) :)

Fortsatt god jol!

God samvittighet med Joe Friel

--> i alle fall viss eg er heldig og får ein plass på IM 70.3 Haugesund som alt er utsolgt.

Slik som Joe Friel delar inn treningsåret (dette er forøvrig ikkje noko uvanleg for andre trenarar heller) i dei ulike fasane fram til konkurransedagen, så er eg nemleg midt i "prep-"fasen i forhold til Haugesund.
I denne prep-fasen nevner Friel fire store mål:

1. gradvis tilbake til normal trening
2. begynne å utvikle aerob uthaldenhet og tempo"ferdighetar" (fart skills)
3. utvikle generell muskelstyrke med styrketrening
4. redusere fare for skader

Det passar meg bra, eg kan nemleg neppe omtale treninga mi som strukturert for tida. 

Den er tilfeldig, og ha vore det lenge.

Eg prøver å få til eit par styrketreningsøkter i tillegg til eit par løpeøkter i veka.

Og det er mykje tid eg tilbringar med alternativ aerob trening som skogsturar i djup snø og snøbrettkøyring (såkall freeride ute i terrenget, ikkje snakk om bekvem heis her altså når eg først skal opp bakkane!)

Tempoferdighetar driv eg kanskje ikkje spesielt med, men å henge i bandet etter Lukas i full fart dei første 10min på løpetur får i alle fall opp stegfrekvensen min og steglengda, i tillegg til at eg får øvd meg i raske stopp og start (når han bråstoppar og snusar, og så spring avgarde igjen i full fart med meg på slep).

Likevel så blir eg litt rastlaus, tenker at eg burde sykle litt nå også, og svømme meir, osv.

Men nå er det snart joleferie, og då synst eg det er moro å tilbringe tid med venner, spesielt dei som eg ikkje har sett på lenge.

Og då blir treninga gjerne litt nedprioritert.

Og eg lurar på kva som skjer med formen min da.

Det er mange gode svar å finne på bloggen til Joe Friel.
Bloggen fin du her.

Men  - så var det den flotte setninga i Joe Friels "Your Best Triatlon"-bok om prep-perioden som skulle gje meg god samvittighet:

"As a coach, I think it's great that you are not in race shape now [...while your training partners are.]"

Hæ???

Og så: "You don't want to have great fitness now - that would be a mistake on a grand scale [...]"

Ja vel...?

Grunnen til dette er at det fortsatt er mange månader igjen til min planlagte konkurranse (i beste fall IM 70.3 Haugesund, ellers blir det ein annan halvironman seinare på året), og fordi det ikkje går an å opretthalde toppform gjennom dei neste 20 vekene fram til konkurransen. Formen skal byggast nå framover, og denne prosessen kan ikkje framskyndast.

Takk, Joe Friel! 

Ha ei riktig god jol alle samen!

Før-jolegåve

Nå på onsdagen kom det ei gåve i posten til meg.
Frå meg sjølv.

Eg som er så glad i treningsplanlegging (sjølv om eg sjeldan gjennomfører treningsplanane til punkt og prikke, hehe, planlegging er morsamt, eller kanskje det er heller målsetting eg eigentleg driv med?), har blitt inspirert av eit blogginnlegg frå Iron-Rune om triatlonlitteratur.

Eg likar godt bøkene til Joe Friel, men synst jo at eg har lest og bladd og knadd Triatlonbibelen hans frå perm til perm og på kryss og tvers og baklengs at det var på tide med noko nytt.
Så då bestilte eg meg "Your Best Triathlon" frå Joe Friel, utgitt frå VeloPress Forlaget.

Den er nok meir detaljert i forhold til treningsbibelen, men samtidig meir lettlest, og meir rett på sak.
Men det er berre første inntrykket, og eg ser fram til å lese meir i den og la meg inspirere til nye treningsøkter og -opplegg.

Kjekt å kunne fordjupe seg i ei god bok midt i all denne søte julestria ;)

Endeleg snø! :)

Eg synst at november har vore litt i mørkaste laget, med tåke og regn og få soldagar, så nå etter at det har snødd så mykje, kjenner eg at litt av energien er på veg tilbake.
Det har blitt lite trening i form av løping, svømming eller sykling i det siste, men turar har eg gått med Lukas.
Og med litt stigning og snø å vasse igjennom, kvalifiserar det t i alle fall som vedlikehaldstrening av kondis og beinmuskulatur.

Utsikt frå tur.

Men nå har det jo blitt lysare ute, med all den deilege snøen som kom i det siste!
Og eg har faktisk også endeleg kome meg ut på brett igjen.
Hurra!!

K2 Kandi - snobrettet mitt er jo så utruleg fint!

Valget stod mellom å ta ein tur og handle (var heilt tom for brød og pålegg) eller å prøve snøbrettet i treningsbakken min resten av dagen.

Så då fann eg ut at eg heller ville kome meg ut i den deilege snøen med det same sjølv om det betydde at eg kanskje måtte nøye meg med å ete graut til frukost fram til mandag (og eg er IKKJE spesielt glad i graut, men den går nå ned den, og fyller magen).
(Note to self: Hugs å ha knekkebrød i huset!)

Lukas elskar snø (og pinner)!

Lukas skulle også vera med.
Og eg var veldig spent på korleis han ville reagere på snøbrettet.
Han kan jo vera ganske vill til tider...
Etter at eg hadde koma meg på toppen av bakken og fått på meg brettet og satt utfor, var det heller ikkje tvil at Lukas likar fart og spenning, og elskar å springe fort.

Då Binna var med siste gong, pleidde eg å ha med eit leiketøy eller ein gamal vott ho kunne bera på. Det er nemleg noko med leikedrifta til labradorane som er så sterk at dei MÅ ha eit eller anna å bera på, ellers blir dei heilt ustyrlege.
Det gløymde eg i går.
Så det blei ein del napping etter jakke, votter og beina den første turen ned, og jammen er Lukas god til å springe raskt i djup snø!
Han er jo ganske høg og har store sterke musklar, så det skulle vel berre mangle.

På  turen opp att bakken skaffa han seg heldigvis ein stor pinne som han kunne herje med, og det hjelpte, for nå sprang han like entusiastisk bakken ned etter meg, men utan å nappe.

Lukas kosar seg med ein god pinne.

Det blei berre fire turar ned og opp bakken, det var nemleg ganske tungt å vasse opp att i den djupe snøen. Og så blei det plutseleg mørkt også, men det passa bra, sidan eg begynte å bli skrubbsulten.

På snobrett i den blå timen...

Det er eit eller anna med ny snø, vind og snøbrett og bakkar og moro som virkeleg set fart på matlysten min. Så då eg kom heim blei det først ei rask banan, så ultrarask tomatsuppe (heimelaga, det tek 3min + oppvarming) som magefyll, så kokte eg poteter samtidig som eg laga vårrull, og alt saman gjekk ned på rekordtid.

Bra.
Nå er fortsatt meldt snø i to dagar framover, om enn litt mildare eit par dagar.
Eg håpar virkeleg at snøen blir liggande!

Det var moro med snowboard igjen, herleg!
Gleder meg virkeleg til fleire turar.
Bra at Lukas likte det også, ein fin måte å mosjonere han på samtidig ;)

Vinterdvale...

Når eg ser tilbake på månad november, så blir det tydeleg at det eg har nærma meg ein tilstand av vinterdvale.
I gjennomsnitt har eg løpt 1-2 gonger.
Styrketreninga som eg skulle fokusere på, har det blitt lite av, ingenting dei siste tre vekene faktisk.

Grunnen til det er at eg ikkje har orka.
Pusten var og er dårleg, og det betyr at det nesten er umogleg å trene med låg intensitet, eller slik som eg føler for.
Eg har blogga mykje om det før, så dette er jo ikkje noko nytt.
Eg håpar berre så veldig på at det løsnar snart igjen!

For ei veke sida var eg og ei venninne på tur med hundane, og eg sleit meg opp bakkane i ein time, mens venninna mi hensynsfult føreslo at me kunne ta det rolegare (ho trenar ikkje, og røyker. Snakk om at eg føler meg i dårleg form altså!).

Men med nokre pustepausar kom me oss til toppen etter ein time.
Hundane fekk leika og herja så mykje dei ville, det er heilt utruleg kor hundar får denne energien ifrå altså, det skulle eg gjerne visst!

Lukas og Bianco leika og herja heile tida!

På veg ned att blei me belønna med ein superfin solnedgang.
Turen varte berre i to timar, men for meg med forbigåande redusert lungekapasitet var dette ei ganske bra økt og god prestasjon.
Nå skal eg avtale ny time hos fysioterapeut, og prøve å fordjupe meg i meditasjon, avspenningsteknikkar osv, kanskje lære meg yoga, og ete og sova så mykje eg treng.
Kanskje er eg i ferd med å gå i vinterdvale?

Likar du å bli våt på beina?

Viss svaret er JA, så er vel dette blogginnlegget ikkje noko spennande lesestoff for deg.

Hausten er jo her fortsatt for fullt, og november visar seg virkeleg frå sin mørkaste side for tida. For ikkje å snakke om tåka og regnet.

Så kva slags fottøy skal ei bruke når ein løper ute i terrenget nå, når det er så blautt?
Eg synst det går fint å styre unna store vannpyttar når eg spring langs vegen, men på seine haustkveldar på våte stiar i skogen er det ikkje til å unngå å bli våt på beina.

Tidlegare denne sommaren har eg hatt lyst på terrengløpesko med Gore-tex membran.
Akkurat for å halde føtane tørre lengst mogleg.
Men så er jo løpesko berre løpesko og ikkje støvlar, og mykje av vatnet vil jo etterkvart renne inn ovanfrå og ein kan dermed bli like våt på beina som med vanlege løpesko.
Og det kan til og med vera verre, sidan Gore-texmemabranen ikkje slepper ut vatnet.

Men eg måtte i alle fall prøve og fann meg eit par terrengløpesko frå New Balance. Sidan dei var på salg, var det ikkje så mykje å gjera feil.
Og ja, i våt grass og på vått underlag så held dei jo vatn unna ei lita stund.
Spesielt i kombinasjon med ullsokkar så får ein ikkje denne følelsen av å stadig få påfyll av iskaldt vatn sigande inn mot føtane.

Terrengløpesko frå New Balance med Gore-texmembran.
Ikkje dei sprekaste fargane, men den gjer nytten.

Ei anna løysing på utfordringa løping/sykling i regn er å bruke membransokkar.
Eg har vore skeptisk mot dette før, spesielt Gore-tex kan eg umogleg tenke meg at skal vera bra nok, med tanke på at den både skal puste OG halde vatnet ut, med så mykje belastning ein membran får trykt saman av foten i ein sko?

Men det finst andre membranar også, og produsenten Sealskinz lagar altså sokkar med membran.
For eit år sida så investerte eg i eit slikt par sokkar/strømpar.
Dei er ganske dyre, men med litt leiting i nettbutikkar, så er dei ikkje mykre dyrare enn gode sokkar i Norge.

Eg var skeptisk her også.
Korleis ville passformen vera?
Dei MÅ jo føre til gnagsår, for korleis skal sokkane med ein membran kunne få plass i ein sko når dei ikkje er like fleksible som vanlege sokkar?
Vil det lukte?
Vil det bli klamt?

Vil det lekke inn vatn likevel?

Nå har eg testa desse sokkane ganske lenge, på mange forskjellige måtar.
Dvs, på løpetur i vanlege løpesko, i terrenget i styrtregn, i  vanlege sko i snø, i turstøvlar som hadde Gore-texmembran, i terrengløpesko med Gore-texmembran, på rusleturar, på motbakkeløpeturar osv.

Sealskinz Mid Length Thermal Sock er den eg har.

Min erfaring visar at dei fungerar veldig bra.
Passformen er utruleg nok bra.
Sokkane sit som små fleksible "støvlar" på føtane, og er litt elastike.
Eg har ALDRI hatt gnagsår - brukt dei på flat mark, motbakke, bratt nedoverbakke, ja eg har også brukt dei istadenfor vanlege sokkar når eg hadde blemmer/gnagsår frå andre sko.

Sealskinz'ane i kombinasjon med asfalt-ASICS på topptur.
Dette var i juli i år.

Dei dannar ikkje spesielt vond lukt, også om eg ikkje vaskar dei mellom kvar gong eg brukar dei, men berre tørkar og luftar dei godt (dei har Merinoull på innsida, kan ha ein effekt her?).
Det blir sjeldan klamt, men midt på sommaren så er den halvtjukke typen sokkar eg brukar, litt i varmaste laget - det fint visst ein tynnare variant også.
Det kan hende det lekkar vatn gjennom, men eg har aldri kjent dette.


I kombinasjon med løpesko med Gore-texmembra er dei glimrande, synst eg.
I terrengløp/kon konkurransar hadde dei vel etterkvart mista sin funksjon, då ville eg nok brukt løpesko utan membran og vanlege sokkar, det er mykje bedre at vatnet renn ut av skoene igjen enn å prøve å halde det ut.

Og det går an å springe FORT med sokkane også :D
Dette bildet er tatt i september i år.

Men til trening er dei gode og varme å ha på, kjennest mjuke på foten og som sagt, eg har berre gode erfaringar.
Desse sokkane er min absolutt favoritt når eg skal ut og løpe.
Eg vurderar å kjøpe eit reservepar, for dei kan vel ikkje vare evig, så mykje som eg brukar dei?
Det er nemleg stor sjans for at dei blir med på tur i dag også...

(Dette er forresten produktanbefaling som eg velger sjølv å skrive, eg blir ikkje sponsa av nokon av ovannevnde produsentane. Ikkje av andre produsentar, for den saks skyld.)

Min stakkars iliopsoas...

Hjelpe meg, nå er det heile 10 dagar sidan sist blogginnlegg!
Og bloggen kallar eg liksom triatlondagbok?

Men men, slik er det, også dagbøker må tole å vente.
Eg har ikkje heilt vore i bloggehumør.
Det har blitt lite trening dei siste dagane, og eg har mentalt ikkje vore heilt til stades,  men levd i ei boble.
Og i tillegg har pusten min blitt dårleg igjen.

Og som resultat av at pusten er dårleg (dvs mellomgolvet er stramt, og då må hjelpepustemuskulaturen ta over, noko som dei slett ikkje er utstyrt for i lengda) er blodsirkulasjonen dårleg, og det fører til stivhet, stølhet, svimmelhet osv.
Årsak-virkningsamanheng her er ikkje heilt klart, det blir ein ond sirkel som opprettheld seg sjølv.
Men at stress spelar ein stor rolle hos meg, er klart.
Eg har to store og viktige møte til veka, og har nok derfor blitt kronisk anspent.

Treningsmessig så har eg gått på sparebluss og minimal vedlikehaldstrening, eller kva skal eg kalle det.
Turar med Lukas har det blitt, men ikkje lange.
Det er nemleg ganske frusterande at eg blir andpusten i rusletempo!!

Kveldstur med Lukas i rusletempo.

I går tok eg derfor ein tur til fysioterapeuten min.
Eg opplevar nemleg også ein merkeleg stivhet ein stad i kjernemuskulaturen.
Utan å ha trent styrke.
Stivheten er verst når eg reisar meg etter å ha sitte ei stund.
Det er vondt å "rette meg ut", ganske enkelt.
Som om eg har for korte musklar heilt innerst i kroppen.
Og det er vondt og stivt i korsryggen.

Etter å ha beskrive situasjonen min så tippa fysioterapeuten min (som har spesialisering i psykomotorikk, midt i blinken for mine utfordringar) med ein gong på muskelen iliopsoas.
Det dreier seg eigentleg om ein muskel som er samansett av tre adskilte musklar, m.iliacus som går frå innsida av hoftebeinet, og m.psoas minor og m.psoas major, som begge går ut frå kvar sida av korsryggens virvlar. Iliopsoas er den viktigaste bøyeren i hofteleddet.

Årsaken i at denne muskelen plutseleg begynde å krangle er også samansett, og heng nok saman med det endra pustemønsteret mitt som heng saman med spenningsnivået mitt osv.
Kort sagt: muskelen har kanskje fått litt for mykje å jobbe med.
Både på mine løpeturar i motbakkar, og at muskelen prøvar å dra beina opp mot magen, slik at kroppens framsida blir "beskytta mot ytre truslar".
Sånne gamle reaksjonsmønster er jo lite hensiktsmessig når truslane ikkje er av fysisk art,
men dette er nå eingong slik kroppen reagerar frå gamalt av.

Heldigvis ser det ut som om pusten sakte men sikkert blir bedre.
For kvar djup innpust eg får til, og kvar gjesp så blir eg litt lykkeleg!
Tenk det, å bli glad over ein gjesp!

Eg har opplevd dette her så mange gonger før, og pusten kjem alltid tilbake, men mens den er dårleg, så kan eg nesten ikkje skjønne at den skal bli bra att nokon gong.
Pusten er jo saman med hjarteslaga den mest grunnleggande livsfunksjonen me har.
Ikkje rart eg savnar den når den er dårleg?

Nå er det i mitt tilfelle ikkje så mange tiltak eg kan gjera for å bedre pusten.
Å tøye stive musklar virkar gjerne mot sin hensikt, det her eg erfart mange gonger.
Då er det bedre å drive med avspenning.
Meditasjon, visualisering, oppmerksamhetstrening og liknande for å signalisere kroppen at den er trygg og dermed får musklane til å slappe av att.

Dette har eg gjort litt kvar dag, ca 20min med visualiseringsmeditasjon.
Så får me sjå om det hjelpar, det kan i alle fall ikkje skade.

Så eg skal fortsette med å løpe når eg har lyst, for slik som fysioterapeuten min seier (og eg har vore hos han sidan hausten 2007, det er ganske lenge, og han kjenner meg godt nå), så er i mitt tilfelle all trening berre bra.
Eg har også endeleg svømt igjen, det var herleg, så det skal eg forsette med, kanskje til og med så regelmessig som ein gong i veka.

Eg blir ein gladfisk når eg svømmer :D

Styrketreninga skal fortsatt prioriterast, men du verden så lite sjølvdisiplin eg har her altså!?
Men då kan det jo berre bli bedre ;)

Motstandstrening?

Det er eit begrep som ikkje blir så veldig mykje brukt.
Eller?
Då eg googla "motstandstrening" var det i alle fall få treff frå norske sider.
Eg tenker jo her på den norske oversetting av "resistance training".

Det er fortsatt trening etter innfallsmetoden med fokus på løp og styrketrening eg driv med for tida.
Etter ei ganske intens styrktreningsøkt på måndag, der eg trena heile kroppen, bruka tunge vekter og få repetisjonar og benytta meg av konseptet "supersett" blei eg ganske støl.
Stiv og støl i nesten tre dagar.

Så då var eg ganske forsynt av styrketrening eit par dagar.
Grunnen til at eg var meir støl enn vanleg er nok at eg både tok godt i den dagen, men også at pusten min har krangla igjen over ein periode på eit par veker, og når pusten er dårleg, så blir det dårlegare blodsirkulasjone og restitusjonstida etter trening blir lengre.
Dårleg pust fører også til sterkare stress i kroppen, og det minskar også restitusjonen.

Men likevel, tre dagar etter sist styrketreningsøkt, så kjendte eg behovet for å trene styrke.
Både øvre rygg og nakke var fortsatt støl (eg har dessutan ein eller annan kink mellom skulderbladene mot høgre sida), og eg lengta etter ein form for mosjon for å mjukne opp muskulaturen.

Svømming hadde vore fint, men den dagen var svømmehallen i Seljord stengt.
Og styrketrening?
Når eg fortsatt var støl, er det så lurt da?
Kva med litt lett styrketrening?

Set med "resistance tubes" frå Versusfit.
Det brukar eg heime, veldig kjekt!

Eigentleg så ser eg ikkje heilt poenget med "lett" styrketrening.
Når ikkje musklane får nok stimuli, så vil dei ikkje respondere med å bli sterkare/større.
Men likevel.

Er treningsstrikk også eigna til å bygge musklar?
 Svaret er visst ja.

Noko måtte eg berre få gjort!

Eg bestemte meg for å gjennomføre ei styrketreningsøkt med fokus på heile kroppen, slik eg vanlegvis gjer, men med fleire repetisjonar og lettare vekt eller bruk av treningsstrikk.
Målet med den økta var å halde vedlike styrken i muskulaturen, samt auke bevegeligheten i ledd, auke blodsirkulasjonen i musklane og lære meg nye øvingar.
Intensiteten skulle vera låg.

Treningsstrikkar/"resistance tubes" kjem gjerne i fleire fargar og styrker.

Og det blei ei ganske bra økt.
Eg kom på at ein på engelsk skil mellom "strength training", "weight training" og "resistance training", der dei to sistnevnde er på ein måte to variantar av det første.
Dette er ikkje så vanleg på norsk.

Me seier vel stort sett "styrketrening" til det meste me driv med av øvingar der me utfordrar muskulaturen ved hjelp av definerte øvingar, om der nå er basert på eigen kroppsvekt, frie vekter, apparat, treningsstrikk osv?
Motstand i forskjellig form.
Musklane gjer arbeid for å overkoma denne motstanden.
Følgen/belønninga er auka styrke i musklane.

Ein kan trene dei fleste musklane ved hjelp av treningsstrikk.

Det kjendest i alle fall godt etter motstandstreningsøkta, så det gav meirsmak.
Eg lurar på om eg heretter skal skilje meir mellom styrketreningsøktene mine.
Økter med styrketrening med frie vekter der målet er å auke styrke og muskelmasse, og økter med "motstandstrening" der målet er å auke blodsirkulasonen og bevegelighet og vedlikehald av muskelmasse, gjerne ved bruk av treningsstrikk.


Eg synst i alle fall at det var eit morsamt ord, "motstandstrening".
Me skal jo også overkoma mykje motstand gjennom livet, så det er jo ingen dårleg idé å drive med motstandstrening i meir bokstaveleg form?

Alle bildene har eg funne på nettet ved å google, og eg anar ikkje kor eg fann dei hen. Ingen av desse bildene er tatt av meg. Men dei var fine og illustrerar godt - sånn i tilfellet nokon lurar :D

Trondheim Triatlon 2013!

Då har eg endeleg kome igang med konkurranseplanlegginga for 2013.
Eg har jo tenkt over alt eg har lyst til å vera med på.

Og eg har fortsatt veldig lyst på ein halvironman neste år. Men kva eg skal vera med på, er fortsatt usikkert.
Men så har eg blitt invitert til Trondheim av Helene og mammaen hennes for å vera med på Trondheim Triatlon, og det høyrdest jo så koseleg ut, at eg berre måtte takke ja!

Eg har dessutan aldri vore i Trondheim før, men berre høyrd så mykje bra om byen, at det er jammen på tide med ein reise dit!
Og så er det første gong Trondheim Triatlon arrangerast.
Det synst eg alltid er artig, å vera med på ein triatlon som arrangerast for første gong (som IM 70.3 Mallorca i 2011, og IM 70.3 Haugesund i 2012).

Svømminga går frå Munkholmen til "fastlandet".
(Bildet fann eg på trondheimtriatlonklubb.no)

Det var stor pågang om plassane (100 for olympisk distanse, 20 for "maraton").
Påmeldinga opna torsdag 1.november og som vanleg så sat eg og Helene klar til påmelding på kvar si ende av telefon"linja" (det kan vel neppe lenger vera snakk om ei fysisk telefonlinje, men det blei ganske fint bilde i hovudet mitt av dette, telefonnlinje).

Planen var at Helene skulle melde oss på begge to, slik at eg slapp å tømme kontoen og fortsatt hadde pengar igjen til mat i eit par veker.
Men så var det noko trøbbel med påmeldingsnettsida.
Og datamaskina til Helene som var visst ekstremt treg.

40km sykling langs fjorden.
(Bildet frå trondheimtriatlon.no)

Så fekk eg prøva å melde henne på.
Det tok tid. Me sat oppe ein heil time, til midnatt - då gjekk betalinga igjennom - kanskje.
Og me tok kvelden, avtalde at Helene skulle prøve igjen tidleg på morgonen, sidan ho skulle opp tidleg.
Og på morgonen  kl.6:30  fekk eg melding om at Helene hadde meldt meg på!
Eg sjekka nettbanken eit par timar seinare og fann ut at eg faktisk hadde greidd å melde på Helene også, kvelden før.
Alt var i boks!
Me er med!

10km løping langs Nidelva og over festningen.
(Bildet er frå trondheimtriatlon.no)

Det er så bra å ha i alle fall eitt konkurransemål for neste år!
I Trondheim var det altså 100 plassar til den olympiske distansen og 20 plassar til det dei kallar "maratondistansen".
Eg og Helene er påmledt til den olympiske distansen.
Bra er det, for nå er det fullteikna.
Og eg har faktisk berre tatt éin olympisk triatlon før, på Oslo Triatlon i 2008, så det blir ekstra spennande, kjenner eg!

Så nå gleder eg meg til 25.august 2013.
Eg er spent på Trondheim, og på ein ny konkurranse.
Det er lenge sida eg har vore med på ein triatlon med så få deltakarar!
Og eg ser fram til dette, for det har eg savna, den koselege "familiære" stemninga over ein forholdsvis liten konkurranse i Norge.

Eg gledar meg til å stå her neste år!
(Bildet er henta frå www.3atlet.no)

Kjenner at eg faktisk gleder meg!
Og det er bra, den siste veka har nemleg vore utruleg tung, psykisk.
Så det er godt å ha noko anna å fokusere på.
Treningsmessig skjedde det lite den siste veka, eg har rett og slett ikkje vore i form til å trene, det blei ein løpetur og to styrketreningsøkter (det er jo bra da, tross alt).
Men så var det enda bedre at eg fekk meldt meg på til Trondheim Triatlon!
Eg er så fornøydd!
Eg gledar meg! :)

Min medisin er fysisk aktivitet.

Takk, Elisabeth, for at du minte meg på dette med eit av dine siste blogginnlegg!

For dikkøn som ikkje har lest på Elisabeths blogg, så står "Min medisin er fysisk aktivitet" på T-skjorter som ein fysioterapeutar går rundt med.
Fysio'n min inkludert.

Det er jo eit bra motto.
Det har blitt gjort mykje forskning rundt dette med helse og fysisk aktivitet.
Og det er vel ingen tvil om at fysisk aktivitet fører til bedre helse?

Noko som eg synst er fint med tanken på at fysisk aktivitet er min "medisin" er jo at metaforet inneber at ved riktig dosering så gir fysisk aktivitet helsegevinst.
For lite har for liten effekt.
For mykje blir overdosering.
Så kva som funkar for den enkelte, er jo forskjellig frå person til person.

Med all den deile nye snøen og det fine vêret blei det løpetur i dag!

Det som funkar av trening/aktivitet for meg, funkar kanskje ikkje for ein annan.
Eg synst ofte at det er slitsamt å gå ein tur når eg føler meg dårleg, sidan det er då mange av dei negative tankane kjem.

Ut på løpetur i det fine vêret! Herleg!

Og mange gonger kan ein løpetur føre til bedre humør og gode tankar.
Andre dagar blir løping berre stress, og ein lang tur er tingen.
Eller så har det bygd seg opp så mykje spenning i kroppen, at det er best med styrketrening.
Av og til treng eg berre fart og spenning, og då passar det beste med terrengsykling.

Nydeleg vintervêr i dag!

Den siste veka har eg fortsatt med opplegget mitt: trening etter innfallsmetoden, men fokus på løping og styrketrening:
Løpetur på 55min på asfalt på tysdag, løpetur på 45min i skogen på torsdag, og ein løpetur på 55min på asfalt igjen på fredagen.
Ei økt med styrketrening blei det også.
Skulle gjerne tatt to styrketreningsøkter, men det kan det jo bli denne veka.

"Yndlingsstien", dekka i nysnø.

Og denne veka er eg alt godt i gang!
I går trena eg styrke i over ein time, og i dag løp eg i skogen.
Sjølv om eg hadde tenkt å gje dei støle musklane mine litt restitusjon i dag.
Det var rett og slett alt for fint vêr til å la vera å løpe!

Godt eg var mykje ute i dag, så fint som det var!

Kva som skjer resten av veka, har eg ingen planar om, og det er herleg.
Eg likar innfallsmetoden.
Ellers håpar eg på at det kjem meir snø.
Det er riktig nok meldt regn denne veka, men det er lov å håpe.
Snobrettet mitt ventar nemleg på å koma ut...

Hm ja noko sånt ja, det hadde vore herleg!!
Dette bildet er ikkje meg, det har eg funne her.

"Motivation is what gets you started. Habit is what keeps you going."

Dette sitatet kom eg over i går.

Her er det TIMEX som brukar sitatet, men når ein googler sitatet, så er det brukt massevis iforskjellige samanhengar.
Bak dette sitatet står Jim Ryun, tidlegare løpar og politikar, som har skrive bøker om motivasjon, kvardagsheltar og løping.

Eg synst vel eigentleg at det er eit bra sitat, eller motto.
Det som eg har tenkt litt over i det siste, er jo kvifor det er så vanskeleg for mange å oppretthalde ein gode styrketreningsrutine. "Mange" inkluderar meg sjølv.

For meg så har treninga dette året vore veldig variert. Først pga leddbandskaden i kneet, der eg måtte først la skaden gro til eit nivå der kneet gjekk an å bruke, og så var det flyttesjauen i sommar etter ein ein strevsam vår med terapi.
Då ramla gode treningsrutiner litt i bakgrunnen.

Men dette har eg jo tenkt å gjera noko med!
Og nå, i den såkalla "prep-fasen" som det er for meg, så er det plass til å prøve ut forskjellige treningsrutiner, samt å belyse kva det er som gjer at eg er motivert, kva som dempar motivasjonen, kva er det som inspirerar, kva er det som funkar, er moro, gir god treningseffekt osv.

Treningsdagbok - om i papirform eller online -
det er lurt å føre treningsdagbok.

Ein del av dette er at eg har starta opp att med å føre treningsdagbok.
Og det er ikkje så dumt, det, både som oppslagsverk for den siste veka som var (eg har visst litt gullfiskhukommelse for tida - eg hugsar kva eg gjorde sånn i to-tre dagar, så er det borte), men også for seinare år.
Det er morsamt å lese  i dei gamle treningsdagbøkene mine!

Så nå ser eg at eg dei to siste vekene har faktisk hatt heile tre løpeøkter i veka.
Hurra!!!
Dette lovar godt.

Gode gamle NIKE Pegasus!
Og med knevarmar bretta ned - herleg  å kunne springe i 3/4 løpetights!

Og det var økter som ikkje var spesielt planlagt.
Eg har berre tenkt at: denne veka skal eg løpe tre gonger.
Og så har eg gjort det:

Veke 41: 
Tysdag: løpt 9,5km
Fredag: løpt 7km
Søndag: løpt 7km

Veke 42:
Tysdag: løpt 6,5km
Torsdag: løpt 5,6km
Søndag: løpt 9,5km
dessutan så har eg hatt to styrkeøkter denne veka, måndag og laurdag.

"Dumbbell Rear Deltoid Raise"
er ei øving som styrkar bakre skuldermuskelen. som eg gjer.

Eg skal fortsette med dette.
Dessutan skal eg gjera styrketrening til ein god vane.
For då slepp eg kanskje å hente fram motivasjon kvar einaste gong?
Spennande...

Det ser ut som Lukas set pris på løpeturane han også!

Kva motiverar til styrketrening?

Dette har eg lurt på heile denne veka.
Det har seg slik at eg får kommentarar/komplimentar på at eg er "flink til å trene styrke".
Men så trenar eg mykje mindre styrke enn det eg skulle ønske.
Det er merkeleg, dagane går ofte fort, og så er veka omme, og eg har ikkje trent styrke ein einaste gong, men tat meg tid til både sykling og løp.
For å få plass til styrketrening denne veka, så begynte eg derfor med ei styrkestreningsøkt på måndag.

Dagen etterpå kjendte eg godt at dette hadde eg ikkje hadde gjort på ei god stund.
Stiv og støl i rygg og nakke var eg, og spesielt armane.
Og skuldrane.
Så det var definitivt bra at eg la inn denne økta!

Dagane etterpå var det lett å få på plass dei planlagde løpeturane.
Det var jo berre å kle på seg treningstøy og koma seg ut og løpe?
Og det var det også.
Eg løp altså ein tur på tysdag, gjekk ein times tur på onsdag, og løp ein time på torsdag, og gjekk tur igjen på fredag.

Rosa himmel er noko ein kan oppleve på løpetur, men ikkje når ein trenar styrke -
med mindre  ein trenar foran eit stort vindu?

Men i går blei eg usikker.

Eg hadde godt kunne løpt meg ein tur, men så hadde eg vore på stranda med Lukas tidlegare på dagen, og kjendte derfor ikkje det store behovet for meir frisk luft.
"Eg burde trene styrke", sa eg til meg sjølv.
Men burde er ikkje eit ord som motiverar spesielt, ikkje sant?

"Det hadde vore godt å trene styrke i dag", tenkte eg så, "ryggen min er i ferd med å stivne, og styrketrening pleier å hjelpe" sa eg til meg sjølv, og kjendte at eg dette trudde eg meir på.
"Eg treng nok meir styrke i mage/rygg, der kjenner eg at det manglar når eg er ute og løper" var også eit godt argument.
"Styrketrening aukar muskelmassen og auka muskelmasse fører til høgare forbrenning og finare kropp", ja dette var absolutt ein tanke som gjekk rett heim hos meg.

Hadde ikkje vore dumt å hatt så fine veldefinerte musklar?
(Bilde: iStockphoto/Jacom Stephens)

Til slutt så huka eg tak i ein av dei gode tankane, skifta til treningstøy og trena styrke.
Det vanlege programmet mitt, for å gjera det enkelt.
Og godt var det jo.
Det kjendest faktisk godt.
Den svampete følelsen i kroppen veik etterkvart for følelsen av styrke og elastisitet og smidighet, og det var i alle fall ein god følelse.

Push-ups på kne. Hugs polstring under knea.
Synst denne øvinga er eit fint alternativ til klassisk push-ups i starten.

Så når det kjennest så godt å trene styrke, kvifor er det så vanskeleg å sette i gang med denne styrketreninga?
Det er ikkje meir tungvint å trene styrke som å løpe ein tur, spesielt når alt utstyret som trengst er klart heime, eller?
Mens eg løfta manualar, tok push-ups og granska utføring av øvelsane i speilet med god musikk og drikke lett tilgjengeleg så funderte eg fortsatt over desse spørsmåla.

Og eg har ikkje funne noko gode svar.
Antagelegvis så er dette svært individuelt.
Men likevel, så er det ein trend blant dei eg møter som trenar utholdenhetsidrett som løping, sykling eller triatlon: styrketrening er forsømt.
Ikkje med vilje.
Dei fleste ønsker faktisk å trene meir styrke.

Så kva er grunnen til at det er så vanskeleg å fått trent styrke?
Dette skal eg jammen fundere litt meir på.
Med godfølelsen av å ha trent styrke denne veka heile to gonger skal det vera lett å nyte søndagen.
Mens eg fundere vidare over dette:
Kva er motivasjon for å drive med styrketrening?
Hm.... eg lurar.

Viss du hadde blitt like sterk og glad (og vill) som Pippi, ville du da trent  meir styrke?