Ironman Germany 2010 - Race Report - del 3 -

Ja då er det vel tid for marathon?

Nå må eg jammen skynde meg og skrive om løpinga på Ironman.
Eg merkar alt at tankane mine går over til "post Ironman", og kva som eigentleg er lurt å gjera etter ein Ironman.
Så mange ting ein lurar på med den første Ironman...

Eigentleg hadde eg akkurat blitt passe måndagskveld-sigen etter sein middag og TV, og sofa, og sol tidlegare i dag, men så snubla eg heldigvis over ein fin låt på youtube som gjorde at eg plutseleg befann meg midt i Frankfurt sentrum gjennom, småjoggande langs Main elva, omgitt av spreke og modige triatletar, og ein gedigen folkefest...

I motsetning til sykkeldelen har eg eigentleg aldri grua meg til å springe maraton på Ironman. Sjølv om synst det er lit tungt i starten når ein nettopp har sykla. Men så visste eg i alle fall omtrent kva som venta eg, sidan eg hadde sprunge maraton eit par gonger før.
Så at det ville bli tungt var eg innstilt på.
Litt usikker var eg også på korleis mellomgulvet mitt ville takle 185km sittestilling på sykkelen. Ville det i det heile tatt fungere godt nok?

Eller skulle eg oppleve noko liknande som på Bø Sprinten, der mellomgulvet gjekk i ei slags krampestilling, slik at eg måtte puste med både armer bein og skuldrer?
På mine lange løpeturar fram til IM hadde eg imidlertid opplevd at desse spenningane gav seg etter ei stund, seinast etter halvannan time ut på løpetur.
Så viss eg skulle oppleve det vanskeleg i starten, ville eg berre måtte halde ut, og prøve å slappe av best mogleg.
Ellers hadde eg, akkurat som på sykkelen, ikkje noko planar med tanke på mat og drikke undervegs. Energibarar syntest eg nok var litt for solid under løpinga, mens gel funka sånn passe. "Ride Shots" hadde eg tatt med, som smakar som skikkeleg godteri, og inneheld litt koffein, noko som kunne koma godt med mot slutten av konkurransen.
Litt salt hadde vel også gjort nytte?
Eg ville berre kjenne etter heile tida og ete og drikke deretter. Og koma i mål under 15t. Det var målet mitt.

Dit ville eg koma. I mål. Bildet tatt to dagar før konkurransen...

Løpedelen på Ironman Frankfurt foregår langs Main elva og er ganske flat, bortsett frå stigningane opp til brua.
Og sidan det er folkefest i Frankfurt når det er Ironman, og spesielt når det er så fantastisk fint og varmt sommarvær, så var det masse folk rundt heile løypa. Me skulle springe i ei slags åttetalls-sløyfe, og krysse denne brua altså åtte gonger til saman.
Noko som eg benytta meg av for å gå, og dermed tøye musklane på baksida av beina. Eg skulle gjerne ha sett nokon springe opp brua. Men eg gjorde ikkje det. Til det var eg kanskje litt for seint ute i løpet?
Kvar sløyfe bestod av 10,5km, og for kvar runde fekk med eit hårstrikkliknande band med spesielle fargar.

Og dermed utvikla det seg eit veldig enkelt fokus på maratonen: sette den eine foten foran den andre, i god og helst avslappa joggestil, gå gjennom matstasjonane, suge til meg mest mogleg stemning, og ikkje minst: eg ville ha band!
Eg hadde aldri trudd at eg kunne lengte så voldsamt etter ein farga hårstrikk.

Men å få det første (gule) bandet skulle vise seg å bli ei tøff utfodring: Der var det nemleg: mellomgulvet mitt. Hardt. Det var tungt å puste. Men eg visste jo at eg hadde veldig god tid. Ut av T2 kom eg ca kl. 15:25, og dermed kunne eg teoretisk sett bruke 6,5t på maratonen. Dette var då visst innan rekkevidde!
Men sjølv om eg hadde god tid, og det frista veldig, så ville eg berre gå i motbakkane (opp brua) og gjennom matstasjonane, og ellers jogge. Og det fungerte.

Denne staden hugsar eg best frå den første runden. Då tenkte eg at det var langt igjen, og mellomgulvet småstreika. Men eg gjorde som dei flesta: jogga vidare...

Dessutan er småløping for meg meir effektivt for å få mjukne opp eit stivt mellomgulv, og då var det berre å jogge i veg.
Eg veit lite om mine mellomtider. Marie, som fulgte med på Livetrackeren, meinte at eg hadde ganske jamn løpetid. Og det trur eg kan godt stemme.
Eg tenkte også ved meg sjølv at det i grunnen ikkje er så mykje å tene på å gå veldig mykje innimellom, sidan det heile då tek enda lengre tid. Alt etter det gode gamle motto frå Tvedestrand Triatlon "The faster you run, the faster you're done". Sjølv om dette ikkje nødvendigvis stemmar for Ironmandistansen!

Det var fint å springe langs Main. Litt avkjølande var det også med elva.

Det som eg likte best ved løpedelen på IM i Frankfurt, var igjen tilskuarane. For eit liv det var langs elva! Folk var ute og slappa av og sola seg, og stod og sat og låg og heia, overalt!
Og sidan navnet var printa stort på startnummeret, og startnummeret på løpinga er godt synleg, så blei det mykje "personleg" heiing.
Eg veit ikkje når eg høyrte navnet mittbli ropt ut med så mykje entusiasme og oppmuntring, ca 57 gonger minst, på éin einaste dag, som denne søndagen.

Enda ikkje eit einaste band: dette var på min første runde, og den var tøffast av alle.
Kjekt med startnummer+navn foran. På den måten blir det svært "personlege" heia-rop.

Av og til så kvapp eg, når eg løp i mine eigne tankar, og plutseleg høyrte nokon rope: "Hey, Imke, du schaffst das!" og eg tenkte: Oi, var det nokon der som kjenner meg?
Det var det sjølvsagt ikkje. Sjølv om ei etter tre rundar allikevel begynde å få litt oversikt over kven som stod der og heiar mest iherdig og trufast.

Men det var nokon kjent eg møtte, og det var faktisk Helene! Plutseleg, så høyrte eg nemleg nokon rope navnet mitt bakfrå. Vent nå litt!?! Kven kjenner meg igjen på ryggen min, tru???

Og Helene kom småløpande opp til meg på brua og skravla uanstregt om svømmetida, og sykkeltid og fortalde tilsynelatande utan større problem om små og store episodar på svømminga. Me sprang eit ørlite stykke saman, men så måtte eg be henne om å springe vidare aleine.
Helenes fart hadde eg aldri greidd å halde gjennom ein heilt maraton!

O endeleg, til slutt, etter fire rundar, så hadde eg endeleg skaffa meg det etterlengte siste bandet: i knallrosa.
Herleg, herleg, herleg!!!!
At det gjekk an å bli så glad for eit lite band!
Eg merka at tilropa frå nå av var litt annleis en på dei første rundane:
"Jetzt hast Du's bald geschafft!" og "Nur noch ein paar Kilometer" og "Das sieht locker aus".
Eg har tenkt at eg kanskje må lage eit eige innlegg om tyske heiarop, for alle dikkøn som skal konkurrere i Tyskland og ikkje har tysk som morsmål og som treng litt fagutrykk.
Det er nemleg utruleg kjekt å skjønne kva folk seiar eigentleg.

Dei siste kilometrane merka eg at beina ikkje berre var tunge, men også vonde. Det blei igjen fristande å gå, spesielt sidan eg nå skjønte at eg kunne koma i mål under 14timar, og det syntest eg nå var litt kjekt eigentleg.
Men det var ikkje spesielt mykje lettare å gå enn å jogge, og eg var både litt redd for at eg plutseleg allikevel kunne bli sliten, og samtidig altfor utolmodig for å koma i mål til at eg hadde greidd å gå.
Nå ville eg endeleg koma i mål!

Slikt hadde eg målområdet i tankane mine mens eg sprang maraton.

Eg hadde sett på målområdet så mange gonger desse dagane før, og følgt med på målgangen via Ironman.com ifjor på IM i Frankfurt, og dessutan sett målgangen på Youtube utallige gonger, og det såg så utruleg moro ut!
Men sååå drøye km 39 og km 40 var!
Men dei siste to kilometrane var heilt spesielle. Eg gleda meg berre. Eg tenkte tilbake på dei to siste kilometrane på min første maraton i 2007, der eg også berre gleda meg til å koma i mål. Det var plutseleg ikkje lenger farleg med tunge bein.
Dei skulle uansett nå bera meg i mål.

Og så - endeleg - kom eg inn på skiftesoneområde, og på den røde løparen som førte til mål.

Endeleg! Endeleg! Inn på den røde løparen, berre 150m inn til målet!!!!

Og når eg kom rundt svingen, og såg målområdet, så var det plutseleg som om all energien var tilbake, og det var som om eg sprang på friske og raske og sterke bein. Og då kunne eg ikkje la vera - eg måtte berre spurte litt. Og dess fortare eg sprang, dess høgare jubla det rundt meg.

Så mykje folk som jublar, høg musikk, speaker annonserar, klapping, heiing... dette var noko eg gleda meg til!

For ei fantastisk stemning, for ein deileg dag, der var målet i sikt, og ingen foran meg, ingen bak meg, berre eit jublande publikum som laga kjempefeststemning!

Målet er der!

Eg blei heilt utruleg glad då eg kom i mål.For ein herleg følelse!!

Finish line. Etter 13:37,56 blei eg ein Ironman...

(to be continued...? You bet. Dette var ikkje min siste Ironman!)