Livsteikn!

Jepp, eg finst fortsatt!
Kven skulle trudd det?
Etter ein slik tung sommar?
Kanskje er det på tide med ei lite livsteikn, tenkte eg meg i dag.
Stikke hovudet opp av sanden liksom?

I juli/august har eg nemleg stort sett vore i "survivalmodus" som eg kallar det.
Ta ein dag av gangen, prøv å sove, ete, gå tur med Lukas, ignorere dårlege tankar, søke hjelp om nødvendig.
Og det gjekk an.

Sliten og i survivalmodus, men det gjekk!

Éin ting var nå at eg ikkje kom meg til Haugesund og dermed gjekk glipp av ein gedigen triatlonfolkefest eg hadde gleda meg til lenge.
Men så skjedde det at fastlegen min sa opp stillinga si og skal flytte til Vestlandet.

DET var faktisk verre enn å måtte droppe turen til Haugesund!!
Fastlegen min som har vore god støtte og uunverleg hjelp for meg gjennom dei siste åtte åra, han har måtte seie opp stillinga si av samvittighetsgrunner. Til tross for at eg er utrøysteleg, så støttar eg han. Eg vil heller ha (hatt) ein lege som handlar i samsvar med sine etiske verdiar, enn ein som gjer som han får beskjed om utan sjølvintegritet.

Bildet er knabba frå Bø legesenter si side.
Sånn er det. Spelar ingen rolle når legen min blir borte nå allikevel :/

Eg skal ikkje gå meir inn på kva som førte til at han sa opp stillinga si, det blir politikk, og det gidd eg ikkje uttale meg om. Konsensus her er at det er tragisk at Bø i Telemark mistar to svært gode og godt likte legar gjennom mange år. På grunn av politisk tull. Men som sagt, nok om det.

Ein fin ting som har skjedd sidan sist, er at eg endeleg kom meg igjen på pilegrimstur!
Eg gjekk, som eg har gjort før, saman med ei gruppe frå Grungedal i Vest-Telemark til stavkyrkja i Røldal.

Ved foten av Hardangervidda, på Ålmannvegen mellom Vågsli og Ulevå
(grensa mellom Telemark og Hordaland).

Til fots.
Over fem dagar.
Det er ein del mil, dette!
Så kan hende det kjem nokre bilder av det her også etterkvart.

For ein annan god ting som har hendt sidan sist er, at eg endeleg har fått meg eit godt kamera igjen.
Hurraaaaa! :)
NIKON D5200 heiter vidunderet, og har blitt trufast turfølgje alt nå.

Hurrraaaaa! Endeleg eit godt kamera igjen! Det er nesten 10 år sida sist nemleg.
Eg har savna å kunne sjå gjennom søker. Manuell fokusering.
Heilt herleg!

Problemet utfordringa med å ha med eit godt kameraet på tur gjennom så mange mil i skog og mark er at eg knapt kan la vera å ta bilder, og når mange bilder blir bra, kva bilder skal eg da velge å vise?

Eg tok minst hundre-og-ørten bilder av myrull. 

Men det er eit luksusproblem, så det er berre bra det!

Så mange dagar med fjelluft har også ført til at eg har blitt utruleg inspirert og motivert til å gå meir i fjellet, så det har eg veldig lyst til å gjera i tida framover.

Eit moltebær, urørt av både pilegrimar og fotografen.

Og hausten er jo ei nydeleg årstid å gå i fjellet på!

Treningsmessig har det for det meste blitt styrketrening. Ein løpetur i ny og ne, men ærleg talt, det var meir morsamt å gå tur med kamera over skulderen enn med løpesko på beina.

Men ein sommar i "survivalmodus" har også ført til at eg har igjen fått kroniske muskelspenningar i overkroppen, og dette har ført til skuldersmerter og stiv muskulatur. Og ein tur til fysioterapeuten. Sjølv om eg ikkje kan tvinga fram avspenning, så kan eg framover hjelpe musklane å slappe av, strekke forsiktig, trene "snilt" og bevisst, og funskjonelt. Puste godt.

Eg har også overtatt ein morsam liten tradisjon etter kjæresten til broren min, som er ei super flott dame, oppvaksen i Sør-Tyskland og med å klatre rundt i Alpane. På kvelden etter lange klatreturar i fjellet, så sit ho og spikkar. Ho lagar "Kreisel":

Ein Bergkreisel, laga av fjellbørk på 831m.o.h.
Av meg.

Og den funkar også!

Og nå gjer eg det same.
Det er absolutt ikkje vanskeleg, og den største utfordringa her er nok å halde den skarpe kniveggen unna fingertuppane når ein spikkar!

Ellers står det eit nettbasert kurs i immunologi frå RICE University på timeplanen min.

Eg har nemleg enda ikkje gitt opp drømmen min om meir helsefagleg utdanning, og håpar at eg seinare, når NAV losnar grepet sitt, kan bruke denne kunnskapen eg har innan helse til noko fornuftig.

Så det er liv, og det bra, ikkje sant?

Kanskje du har blitt sterkare?

I går var eg igjen på Sterke-Nils senteret for å trene styrke.

Som vanleg (er det ikkje bra at eg kan faktisk skrive det? "Som vanleg"? Nå er styrketreninga blitt ein vane. Ein god vane), så stod det basisøvingar på programmet:
Benkpress, Roing, Markløft.

Sidan eg ikkje hadde trent på fire dagar, så valgte eg å supplere med resten av øvingane frå basisprogrammet.

Altså full pakke:

• Benkpress
• Knebøy med stang
• Militærpress/skulderpres
• Markløft
• Nedtrekk (istadenfor roing)

På knebøy og markløft brukar eg olympisk vektstang pluss vektskiver.
På markløft kan eg fortsatt auke vekt (løfter 47kg nå :D), mens eg på knebøy held meg til 30kg, sidan eg skal forsatt skal trene på teknikken.

Ei olympisk vektstang veg 20kg. Så da kan eg legge på litt vekt til knebøy.
Men fortsatt så skal eg trene teknikk. 

Det som har forundra meg, er at eg blir svimmel på set 4 av 5.
Drøfta dette med ei venninne som også trenar og er utdanna sjukepleiar.
Varmen? Lågt blodtrykk (kombinasjon lågt blodtrykk+trøtthet+varme som gjer at blodtrykket fallar enda meir)? Dårleg allmenntilstand?

Spontan badetur à la "Keep calm and go swimming".
Eg er fortsatt sliten mentalt, men eg held ut.

Eg sendte melding til fysio'n, og til tross for at han var på ferie og på hytta med dårleg dekning, så var han så snill og kom med fjerndiagnose og råd frå hytta på fjellet (han er ikkje min faste fysioterapeut slik at eg kan tillate meg å gjera dette - ellers synst eg at alle som jobbar i helsevesenet skal ha ferie når dei har ferie - og skal ikkje bli forstyrra da!).
Han meinte at eg måtte hugse på å puste naturleg og ikkje halde pusten.
Da eg prøva dette i går, blei eg riktignok ikkje svimmel, men berre litt ør.
Så me får sjå.

For benkpress og skulderpress/militærpress ligg eg akkurat under 20kg/17kg, så da brukar eg mindre vektstenger. Dei er tross alt meir handterlege, og mindre i bruk på senteret:

Stativ med vektstenger frå 10kg til 35kg ca

Eller så brukar eg eit bodypumpsett:

Men så var spørsmålet:
Kor mykje veg ei slik bodypumpstang?

Den kjendest nemleg så utruleg lett.
For ei veke sida spurde eg ei jente som trena knebøy med ganske tunge vekter.
Ho må vel vite det, ikkje sant?
"Njaa, den var jo så lett, den kunne vel umogleg veie nokonting, denne, kanskje berre ein kilo?" foreslo ho.
Tja.
Eg tenkte meg at stanga på ein hantel veg gjerne 1,75 til 2kg, og er jo mykje kortare.
Og ei bodypumpstang skal i alle fall tole 20kg belastning og litt til, så den må da vera litt solid?

I går så spurte eg ein fyr som også såg ut til å ha trent ein god del.
Han hadde i tillegg tid, såg det ut som.
"Kor mykje trur du kan denne stanga veie?" spurte eg.
Han heldt litt i stanga og me måtte le litt.
For eg hadda akkurat tatt markløft på 47kg, mens han hadde tatt pull-ups, så stanga kjendest så lett som om den var av plast!! :D

Stanga var så lett. Var den virkeleg laga av metall?
"Nei, den var jo kjempelett" meinte han.
Eg hadde lest på nettet at vekta skulle vera på 3kg, men kunne det stemme?
Eller berre éin kilo?
Like mykje/lite som ein liter mjølk?

Neeei, me lo igjen, det kunne da heller ikkje stemme.
"Ja den kjennest jo så utruleg lett?" sa eg.
"Kanskje du har blitt sterkare?" foreslo han.

Det må det vera.
Det høyrdest ut som ei god forklaring.
Eg har blitt sterkare.
Og det er jo også det som er heile poenget med styrketrening.
Eg skal bli sterkare.
Og eg har alt blitt sterkare.
Moro!

(Psssssst ifølge Sportsmaster sine nettsider så er netto vekt på denne bodypumpstanga på 2,5kg.
Mystery solved :D).