Frostbitt!

Nå har det vore nokre dagar der det har vore ganske kaldt ute.
Og eg har greidd å ta knekken av eit par-tre potterplanter som stod nærme vindu då eg skulle lufte leiligheten.
Men nye planter er det å få kjøpt, men kva med forfrosne kroppsdelar?
F.eks. tær?

Heldigvis så er ikkje reservefingrar og -tær å få kjøpt rundt omkring, men då gjeld det også å passe enda betre på dei kroppsdelane ein har.
Men like tankelaus som eg var med potteplantene mine, så lot eg faktisk forfryse tre tær i går då eg var på tur!

Ein venn av meg ringte og hadde lyst på tur i skogen, og ute var det knallblå himmel og solskinn og ja da, kaldt var det også, men det er jo berre å kle seg deretter, ikkje sant?
Det gjekk litt fort i svingane og kompisen min stod foran døra ganske fort og eg hadde akkurat pakka ferdig sekken med termos og matpakke, og kledd på meg, og så mangla det berre sko.
Jepp sko, ikkje støvlar!

Altså eg meiner, hallooo?
Det er snø ute, me skulle i skogen, det er 12-13 blå ute, då er det kanskje lurt med varme støvlar framfor løpesko, ikkje sant?
For sjølv om Goretex-membranen og membra/ullsekkar held fuktighet vekk frå føtane, så er det lite isolasjon  i terrengløpesko mot den kalde snøen me vassa i.
Dessutan gjekk me saktare enn det eg er van med, dvs eigentleg gjekk me ganske raskt, det var berre pausane der me stod stille som var problemet.
For ikkje å snakke om "lunsjpausen" på toppen.

Plassen i sola hadde fin utsikt, men det var utruleg trekkfult og kaldt.
Me fann ein annan plass men der var det eigentleg like kaldt.
Det var kaldt overalt.
Og eg begynte å miste følelsen i fingrane.
Og blei iskald på føtane.
Så gjekk me vidare, og dermed blei det meir vassing i snøen.

Dei siste solstrålene...og heldivis ein velbrukt ski med lite snø.

Nå hadde eg mista følelsen i alle tærne på begge føtane og dei fleste fingrane.
Eg føreslo ein liten eittminutts-spurt for å få blodomløpet igang etter pausen, og det funka i alle fall for at eg skulle få følelsen tilbake i fingrane.
Så var tilbaketuren berre nedoverbakke, og sjølv om eg ikkje fraus ellers på kroppen, så fekk eg ikkje følelse tilbake i føtane før ei stund etter at eg hadde kome heim att, til saman kanskje i ein time.

Og slik sår tærne mine ut då eg kom heim:

Dei kvite flekkane var stive og heilt følelseslause og kunne
bevegast  mot det underliggande vevet - urg.

Det var verst for venstre fot. Der har det alltid vore dårleg blodsirkulasjon.
Spesielt i minstetå (den er nemleg litt skeiv). Pussig nok var denne fortsatt ok.
Eg meinar å hugse at det er ein "tradisjon" i familien min å forfryse tærne.
Me gjekk nemleg veldig mykje på skøyter på isen, og gjerne i smale trange kalde kunstskøyter der tærne hadde liten plass.

Barndomsminner.

Det var ganske smertefullt å få tint tærne mine, sjølv om eg tok meg god tid.
For ein skal ikkje varme opp forfrosne kroppsdelar raskt, ellers kan frostskaden bli verre.
Men eg varma opp og betrakta tærne mine håpa eg berre at det ikkje var sånn annangradsforfrysning, der det blir blemmar ved opptining.

T'ærne i høgre foten var også utan følelse, men ikkje forfrosne.

Ææææsj, tenk dette, få sånne blåsvarte blemmer på føtane, eg hadde mest sannsynlegvis svimt av, trur eg :D
Men det gjekk bra,
blodomløpet var i gang att etter ein halv time kanskje.
Heldigvis.
Sjølv om eg kjenner faktisk i dag også at tærne på venstre fot er kaldare enn på høgre fot (men det er heilt etter læreboka).

Så folkens, pass på føtane og kle dikkøn godt i kulda!
Det er heldigvis blitt mildt igjen i dag, og eg syntest faktisk at den eine kuldegraden nesten kjendest varmt!

For meir informasjon om frostskader, så har bl.a. Norsk Helseinformatikk gode råd.

---> Men for all del, ikkje søk "frostskade" på Google og sjå på bilder.
Der er det mange stygge bilder, og etter at eg har sett på nokre av dei, skal det vera ganske lett å kle meg godt på beina neste gong eg er på tur altså :D