Lukten av neopren...

Det finst ei avdeling i klesskapet mitt der eg stuar vekk plagg som eg ikkje brukar så jamnt.
Det vil seie at eg sjeldan opnar døra til den delen av klesskapet.

I går skulle eg hive ein tom bag (ehem, eg meiner, eg skulle rydde vekk ein bag) oppi skapet mitt.
Då eg opna døra, slo ein lukt i mot meg:

Kva kunne det vera?
Noko så velkjent, men likevel, som virkar så lenge sida...?

Så falt blikket mitt på eit av dei fem plagga mine som får æra av å henge på ein kleshenger i skapet:
våtdrakta mi...
Lukten av neopren vekte mange minner i meg.
Og lysten på at utetriatlonsesongen endeleg skal begynne!

Ikkje at våtdrakta mi sit spesielt godt. Den er ikkje så veldig spesielt kul eigentleg heller. Eg kjenner meg som ei pølse når eg skal kome meg oppi den. Eg har også greidd å nesten få hol i den, sjølv om eg var enn så forsiktig og alltid har kortklypte neglar...
Men likevel:
våtdrakta har halde meg varm i mange slags vatn:
Våtdrakt-debut ved Tvedestrand Triatlon i 2008.

Tøff i trynet foran min første (og fram til nå einaste) olympiske distanse, Oslo Triatlon 2008.

Svømmestart ved Ringshaugdysten Triatlon 2009.


Våtdrakta har nesten blitt som ein god venn.

Og eg gleder meg til å sette av meir tid saman med denne gode gamle vennen min.
Sjølv om været ute kanskje enno ikkje er så fristande og innbydande akkurat i dag...
Men denne snøen skal smelte og bli til vatn og fylle bekkar og elvar og vatn og hav.
Og så blir det tid for våtdrakt igjen.
Det gleder eg meg til!