Treningsfilosofering (treningsplanlegging del 2)

Eg har ikkje blogga på over ei veke.
Nå lurar eg verkeleg på om bloggen min skal skifte tittel, frå triatlon'dagbok' til triatlon'vekejournal' eller noko tilsvarande.

Men så går det jo eigentleg ikkje ein einaste dag der eg ikkje på ein eller annan måte er involvert i triatlon.
Så bloggen fortener navnet sitt. I alle fall ei stund til.

Eg er framleis godt i gang med treningsplanlegging.
Det vil sei, eg vil vel heller kalle det treningstilpasning, eller -justering.

Eg har bestemt meg for at det ikkje finst noko spesielt opplegg som passar meg såpass bra at eg vil kunne følge det til punkt og prikke.
Dessutan er eg nødd til å trene mens eg planlegg. Og då blir jo opplegget til undervegs!?

Og DET har eg tru på.

For eit par-tre veker sida oppsøkte eg ein dyktig fysioterapeut i Bø for å innhente råd om kva eg skulle gjera med den høgre hoftemuskelen min, som har vore nesten konstant støl det siste halvåret.

Ein viktig del av at "opplegget blir til undervegs" er jo at ein burde lytte til kroppen, og korleis den taklar og absorberar treninga.
Og ein konstant murring i ein muskel vil eg absolutt lytte til. Men sidan Laila har bedre gehør for idrettsrelaterte muskelklagar og -plagar, så let eg henne lytte.

Det var visstnok min tensor fascia latae, og dens feste, på høgre sida, som måtte ta støyten for at lårmuskulaturen min var ein smule sliten og stiv.

(Bildet er hemningslaust kopiert frå Sportsinjuryclinic.net og finst her)

Etter nærmare gransking av treninga mi det siste halvåret måtte eg innrømme at eg likar å springe i nedoverbakke. Ikkje fort og hardt, men likevel, det er jo moro og gratis fartstrening. Men det skulle vise seg å vera det eg helst burde gjera minst av i tida framover, viss eg ville ta meir vare på lårmuskulaturen, og ikkje minst, den stakkars vesle hoftemuskelen min.

Eg forklarte busituasjonen min. Eg er omgitt av bratte bakkar. Uansett kva slags retning, det er anten rett opp eller rett ned.

Jo da, eg kunne godt springe bakkane opp. Det var berre fint, det. Men eg burde helst ikkje springe NED.
Nei vel.

Hm.
Sidan det for meg er heilt uaktuelt å ta bilen (som nok ville hatt meir å klage over hos ein bilmekaniker enn det eg har hos ein fysioterapeut) for å køyre 1,5km ned til Seljord sentrum der det er nokonlunde flatt, så bestemte eg meg altså for å GÅ ned bakkane, i staden for å springe eller jogge.

Og det har eg gjort sidan.
Det betyr at eg brukar 15min med gange før eg eg begynner på sjølve løpeturen.
Binna set nok pris på det, sidan ho då får massevis av tid til å springe rundt og snuse og sjekke dei siste aktivitetane til dei firbeinte i nabolaget.
Og eg får faktisk varma opp littegrann. I den grad det er snakk om oppvarming og ikkje nedkjøling når eg, gong på gong, bommer på antall klesplagg i forhold til temperatur og vind.

Så har eg kartlagt stigningane her rundt omkring og plukkar meg ut løyper med minst mogleg stigning, og har begynt å GÅ ned bakkane. Huff ja. Og eg som har verkeleg kosa meg med å "fly" ned bakken når eg først hadde kjempa meg opp til toppen...
Men det får eg har til gode seinare.

Utfordringa er no berre, korleis eg skal gjennomføre rolege langturar.
Eg går ned bakken heimanfrå. Spring ein time. Så er bakken der igjen når eg skal heim. Til ein viss grad kan eg jogge opp den 1,5km lange bakken opp til huset mitt utan å koma altfor langt opp i pulsen.
Det har også fungert å veksle mellom jogging og gange.
Men uansett, så tek det ytterlegare 20min for at eg kjem meg heim.

Og når eg skal skrive treningsdagbok, korleis skal eg da føre opp løpeturen?

- "Brutto"-tid på beina?
(som betyr at ein kort 5km på 30min blir til ein tur på over ei time)

- "Tid i målsonen"
(som betyr at eg kan føre opp bakken heim att i slutten av treningsturen, sidan den er uansett om eg spring eller går, meir intenst enn rusletempo, og å betrakte som trening)

- "Netto-løpetur"
(som tilbakelagte km etter planen. Ein kort 5km løpetur blir ein 5km løpetur, uansett om eg har gått 1,5km ned først, og så 1,5km ein bratt bakke heim att).

--> dette er nok å fundere over ei stund.
Bra at eg er glad i trening. Uansett om det er utført trening, planlegging, eller kva skal eg kalle dette:

treningsfilosofering?

Telemark vinterkarusell - 2.løp. Årets andre konkurranse

Då var det gjort igjen.
Det andre løpet i Telemark Vinterkarusell gjekk av stabelen i går kl.13:00 i Kviteseid.
Og eg hadde, som eg alt hadde gjort i det forrige løpet, bestemt meg igjen for å stille uansett form.

For å stille. Sidan det pleier å vera høg "gubbefaktor" på slike løp (dette er ikkje mi formulering, men morsam er den jo. Og den stemmar).
Eg fekk med meg Marie, som i løpet av denne veka imponerte meg virkeleg med formen sin, både i form av utruleg lette steg i bratte og halvglatte snødekka bakkar i Øyfjell, i trekking av rattkjelke-med-barn-på i motbakke, motbakke-barnevogns-dytting eller skøyting på ski.
Mens eg slepte meg av garde ved sida, drassande på ein kropp som innimellom kjendest som ein halvstivna sementsekk.

Men ein god fredagskveld med karboloading beståande av druer og potetgull og anna godt, og "sleeploading" gjorde susen.
Eg hugsar fortsatt at eg hadde det ganske behageleg den kvelden på sofaen foran TVen, der eg sov meg godt gjennom dei siste fem minuttane av "Nytt på Nytt", mesteparten av "Skavlan", mesteparten av eit program om Ole Einar Bjørndalen, til eg til slutt sklei av sofaen og stavra bort til senga mi.
Der eg fortsatte med å sova i heilt utrulege 8 timar...

Men utkvila blei eg neste dag, og ankom, halvseint som vanleg, i Kviteseid like over 12:30, til strålande solskinn, snødekka fjelltoppar og forfriskande 12 kuldegradar i skyggen.
Heldigvis låg vegen me skulle springe på i sola, slik at det ikkje kjendest så kaldt.

Frå idrettsplassen skulle me springe to sløyfer, 1,5km mot sentrum til vendepunktet, snu, og springe tilbake, to gonger.
Løypa er flat og oversiktleg, lite trafikkert og har berre ørlite stigning akkurat dei siste par hundre meter mot vendepunktet (trudde eg i alle fall før start).
Utfordringa var å springe sikksakk mellom hardpakka snø og is på vegen, der delvis bare asfaltflekkar vekte minne om korleis det er å springe på bart underlag (noko som eg gledar meg til).
Heldigvis var me heile tre jenter med i går, slik at eg faktisk hadde noko meir likeverdige konkurrentar enn på siste 5km i Bø.
Frå starten av var det Marie som med lette steg leda "jentegruppa".
Sidan eg tenkte meg at ho før eller seinare ville dra i frå, hengte eg meg like greitt bak ei dertil for meg ukjent jente, som såg ut til å halde den farten eg hadde håpa på å kunne halde gjennom dei 6 km.
Det var hyggeleg å ha ein rygg å springe bak, og fram til vendepunktet kjendest kroppen lett og fin.
Rundt kjeglen ved vendepunktet var det is på vegen, og eg presterte altså å bruke denne som rutsjebane, og simulerte fort eit elegant telemarknedslag (har jobba i skisportens vogge, må vite) med kneet veeeeldig langt ned.
Heilt til bakken.
"Konkurrenten" bak meg visste å benytte seg av denne tvangspausen til å ta ein liten pause med diverse tøyeøvingar, som ho fortalde meg etterpå.
Nåja, eg sjekka kneet: like heilt.
Altså ingen grunn til å utvide denne pustepausen.
(sjølv om det frista. alt etter 1,5km..)

Etter stoppen ved vendepunktet fortsatte me løpet. Marie hadde alt dratt frå oss, og var så vidt synleg som eit punkt i langt der framme som blei mindre og mindre.
Bra for oss to bak, sidan ingen av oss hadde vel tenkt seg å prøve å henge med i dette tempoet.

Det som me kanskje heller ikkje hadde tenkt, var at det faktisk var littegrann stigning frå vendepunktet og tilbake mot start/mållinja.
Å ja, det var derfor kroppen kjendest så lett ut med ein gong...

Eg kjende at posisjonen min, nemleg å ligge foran min einaste "konkurrent" i dette løpet, var heller ubehageleg. Det er då så lettvint med ein fartshaldar. Men det var visst meg som skulle vera det nå.

Mens dei fleste gutta og Marie hadde opparbeidd seg eit solid forsprang og kom oss etterkvart i møte, var det altså berre oss to, med berre nokre få løparar lenger bak.
Ved start/mållinja, altså etter 3km, blei tida 14:53, noko som overraska meg, slik at eg heldt på å stoppe for å diskutere denne flotte splittida med tidtakara. Eg blir gjerne pratsam på konkurransar må vite...

Så var det enda ein gong mot vendepunktet. Denne gongen skulle eg ikkje prøve denne isseilasen ein gong til, og forberedde meg på ei sakte og smidig vending.
Noko som blei vellykka.
Det som ikkje blei så vellykka var å overbevise kroppen min at det var moro å halde ein fart på 5min/km. Det var den såvisst ikkje einig i. For det hadde me jo ikkje gjort på veldig veldig lenge.

Eg merka plutseleg kribling i skuldrene (eg var ca. tre pulsslag unna frå å få krampe i skuldrene, som eg fort kan få når eg spring for fort i forhold til formen), skvulping i magen, svak sitring i armane, og begynte å bli lettare kvalm.
At det kan skje så mykje på eit slikt kort løp!

Lysten til å stoppe tok meg. Pussig nok så kjendest beina mine samtidig sterke og gode, og eg lurte på kva i all verden eg hadde drive med av trening i det siste som gjorde at beina mine var gode, men sjølve "formen" dårleg. Stress? Mogleg.

Uansett var det ikkje aktuelt å stoppe.
Eg høyrte nemleg steg bak meg. Heile tida. Og avstanden virka ikkje til å bli større akkurat. Tvert imot.
Men eg var så kvalm. Eg begynte å visualisere meg sjølv i andre situasjonar. Sittande i ein behageleg stol, avslappa, ... og pussig nok så kjende eg meg littegrann rolegare umiddelbart.
Men denne følelsen varte berre i akkurat fem sekund.

Så var det lyden av steg bak som ikkje heilt passa inni denne visualiserte situasjonen min som skulle få kroppen til å slappe av.
Nei vel.
Så var det neste mentale triks: "Det er snart over."
Mållinja var nesten i sikte.

Det er snart over.
Ikkje stopp.
Berre ikkje stopp.
Dette skal eg greie.

Så kom stega nærmare og nærmare og eg vurderte sluttspurt.
Søren, dette hadde ikkje eg trent på lenge.
Eg kjende eit tydeleg skilje i mageregionen, der dei sterke beina gjekk over i ein utslitt overkropp.
Og tenkte at det er beina som skal bera meg i mål. Og det er hovudet som bestemmer dette. Og den slappe delen i mellom skal eg ikkje bry meg om før eg er i mål.

Sidan eg på Tinfosløpet i fjor tok fullstendig feil på avstanden til mål, og spurta aaaaltfor tidleg, rekna eg meg fort fram til at 200m spurt skulle eg klare.
Kanskje var det meir, kanskje var det mindre enn 200m, men sluttspurt blei det, og eg trur at eg rakk mållinja akkurat tre sekund før forfølgeren min bak meg.

For noko dramatikk på eit så kort løp :D
Eg fekk eit godt klapp på skuldra, der "konkurrenten min" Marianna takka for at eg var så flink fartshaldar...
Ja da. Berre hyggeleg det.
Med ei sluttid på under 30min på 6km er eg kjempefornøydd.
Med min heller elendige kortdistanse-løpeform for tida hadde eg nok vore fornøydd uansett berre for å koma i mål utan gåpausar.

Premiar blei det også for alle. Og det er fine premiar ein får ved å vera med på løp i Kviteseid.
Såpass fine at eg måtte ta dei fram alle saman, frå i går, og tidlegare løp:


Så er det berre det siste av tre løp i vinterkarusellen igjen:
8km, 13.mars i Lunde, Telemark.

Innstilling

Eg synst jo at det er artig og inspirerande å lese andre bloggar.
Spesielt dei som handlar om trening, endå meir spesielt dei som handlar om triatlon.

Men eigentleg så er det kanskje ikkje så nøye kva slags trenning folk driv med.
Eller spelar det noko rolle om det dreier seg om rein sykling, eller maraton, trening med vektreduksjon som mål (eller bi-effekt) eller vegen fram mot ein ironman?

Det som fascinerar meg kanskje mest, er kanskje korleis folk taklar dei hindringane (=utfordringane) som dukkar opp undervegs, igjen og igjen, og som prøver å sabotere vegen fram mot målet.

Det handlar mykje om innstilling.
Pussig kor mykje (tid og pengar) folk kan investere i å få stilt inn sykkelen sin riktig. Men kva med den mentale innstillinga?
Den treng vel kontinuerleg finjustering heile tida?

Sist eg bladde meg gjennom forskjellige triatlonbloggar, snubla eg over ei formulering, som omhandla triatlontreningsmoglegheitane om vinteren.

Nå har eg ikkje tatt og sjekka korhen i Tyskland bloggforfattaren held til.
For det kan hende at værforholdet der borte ER virkeleg alt anna enn ideelt.
Kva veit eg?
For all del, eg vil jo ikkje dømme måten andre mennesker handterer sine utfordringar på.
Men likevel,
så stussa eg over den bastante måten vinterværet blei bedømt/fordømt på.

Formuleringa lyder noko sånt som at "svømming er det einaste som går an å utøve utan problem i dette været".
Det høyrest ut som den delen av Tyskland nettopp har blitt ramma av ein moderat naturkatastrofe.
Eventuelt er dei utsett for uforutsigbare lynnedslag, tornadoar, hagl i størrelsen av tennisballar, oversvømmelse (derav svømming som einaste alternativ?) underkølt regn som frys alt som er ute i det fri til is eller uhandterlege vindkast med ein styrke som får bilane til å miste bakkekontakten og virvle ukontrollert omkring?

Eg er kanskje ikkje lenger så oppdatert på det som skjer der borte.
Kan hende eg har gått glipp av ein del nyheitssaker.

Ja da. Eg må innrømme at eg au synst at det er lettast og mest moro å trene på sommaren. Då er det "bart" på vegane (med mindre me tenkjer tilbake på sommar 2009, der vegane store delar av tida var dekka av vatn i strie straumar, alt anna enn bart var det), mild temperatur og lyst ute.

Men vinteren byr då på så mykje meir enn "problematisk" vær?
Ja, det ER jo litt tyngre å springe på snø. Men så er jo også treningseffekten så mykje større, slik at ein faktisk kan greie seg med kortare økter enn på sommaren.
Ja, det ER littegrann skummelt å sykle på snø og is når sykkelen er dårleg skodd, og glatt underlag er gøymt under lag av is og snø, og brøytekantar gjer vegen smalare og avstanden til forbipasserande bilar mindre.
Ja, det ER slik at ein burde kanskje ha med seg hodelykt på kvelden når det er mørkt og det er lite belysning der ein skal løpe.
Ja, ein burde vel kle seg litt bedre enn på sommaren, altså sjekke temperaturen og vindforholda FØR ein kjem seg ut på tur.

Men er alt dette så problematisk?
Kven har nokon gong lova at trening føregår utelukka problemfritt og at livet er utan utfordringar?

I går kveld så blei eg med på ein tur i den lokale lysløypa i Seljord.Raudkleiv. Den er veldig kupert. Bratte bakkar.
Treningskameraten min påstod at eg ville ligge langt foran henne, sidan det "går raskare å skøyteski enn på klassiske".
Ja ha.
Me skulle gå to rundar.
Eg kava meg opp motbakkane i fiskebein og ploga meg ned att i nedoverbakkane, mens eg prøva å halde øyet med ryggen langt der framme som bevega seg tilsynelatande uanstrengt med perfekt feste og framragande gli i den flott preparerte løypa.
Etter den første runden hadde ryggen forsvunne rund den tredje svingen og eg var så utslitt etter ein knapp halvtime med pulsen i "tungt- ganske tungt - eg burde stoppe"-sonen at eg valgte å ikkje prøve meg på enda ein runde. Anstrengelsen hadde alt sendt blodsukkeret mitt i kjellaren, frårøva meg orienteringssansen, og gjort at alle svingane begynte å sjå like ut. Eg lengta etter ein koseleg kveld på sofaen sovande foran TVen, og valgte å vente på treningskameraten min, som etter ikkje så veldig lang tid dukka opp igjen etter runde nummer to, i full fart med snøen sprutande etter seg, uanstrengt og i knallform.
Ho ville ta berre ein liten runde til. Berre den "korte". Eheg valgte heller å jobbe litt med skøyteteknikken min i den vesle delen av løypa som ikkje har stigningsprosent over 6% eller meir, og som var dessutan i trygg avstand til parkeringsplassen slik at eg ikkje risikerte å gå meg bort i alle desse identiske svingane (eg tør å påstå at eg kunne greie å gå meg bort i ei lysløype, også sjølv om den i grunnen berre består av rundar. Utan blodsukker vil hjernen min rett og slett ikkje jobbe).

Men eg hadde då ei fin økt likevel, kort og effektiv.
Og kvelden blei ytterst behageleg etter dusj og middag.
Den blei også ytterst kort.


Men i dag er det søndag og det er sol, og det er fantastisk vintervær ute, og det einaste eg synst som er problematisk med å trene i dette været, er at eg ikkje kan bestemme meg kva eg skal gjera:
om eg skal dra på ein skitur i fjellet,
drå enda ein tur i lysløypa,
om eg skal gå på klassiske eller skøyteski,
eller løpe ein tur,
eller trene litt styrke i den solfylte stoga mi,
gå ein lang tur med Binna i sola...

Men når eg ser på langtidsværvarselet får eg roen igjen.

Eg har god tid.

Rulla rullar!

For ein flott dag!

Eg har endeleg fått samla saman alle dei delane eg treng for å kunne sette ChiCqilo på rulla.
Tri-sykkelen min har nemleg ein annan hjuldimensjon enn triatlonsyklar flest.
ChiCqilo er størrelse XS, må vite...

Dermed blei gleda noko dempa den dagen, då eg hadde satt på "rulletreningsdekk" på bakhjulet og bytta ut stikkakslinga bak med ein rullehurtigkobling og trudde eg berre kunne sette meg på sykkelen og tråkke i veg.
Med hjuldimensjon på 650x23 så rakk altså ikkje bakhjulet ned til rulla...

Eg gjev meg ikkje så fort og tek slikt som ei spennande utfordring.
Fram med velutstyrt verktøykasse og tang, pipenøkkelsett, fastnøkler og det heile.
Men uansett korleis eg festa magnetbremsa til ramma, så blei avstanden mellom den og hjulet for stor.

Sidan eg har langtidslån på denne rulla, har eg aldri hatt ei bruksanvisning til den.
Men slikt pleier da å ligge på nettet?
Etter litt research på Tacx sine sider, fann eg bruksanvisning til rulla, som visst er av typen "Sirius"
(noko som er fint, sidan det er navnet på den mest ljossterke stjerna på den nordlege halvkula og ikkje langt unna stjernebildet Orion, som står høgst på himmelen i vinterhalvåret og gjer lange løpeturar i mørkret under stjerneklar himmel til ei fantastisk oppleving, i alle fall for den som spring sine turar i ro og fred, og har tid til å vende blikket opp mot himmelen. Slik som meg).

Og riktig, der står det noko om "fitting kit adapter set". Riktig.
Det gjekk opp for meg at det ikkje ville bli noko sykling på rulla på triatlonsykkelen min denne kvelden likevel. Nå gjaldt det å finne ut om det fanst nokon som hadde dette settet til salgs.

Frå Tacx var det oppgitt fleire forhandlarar som skulle føre Tacx sitt utstyr. I forventning av at sjansen for at nokon hadde eit adapterset til triatlonsyklar med hjuldimensjon på 650x23 til akkurat denne sykkelrulla, så sendte eg like godt e-postar til alle forhandlarar som var oppført på nettsida.
Inkludert ein tysk internett-sykkelbutikk.

Det endte med at samtlige svarte, og det var ikkje berre éin forhandlar som var ivrige med å tilby hjelp. Eg hadde nemleg i min iver oppgitt feil hjuldimensjon i e-posten, noko som førte til at dei fleste svar bestod av typen "Med denne dimensjonen så treng du ikkje adapter, den skulle ligge fint innanfor størrelsen på hjul som kan brukast direkte på rulla. Avstanden mellom magnetbrems og hjulet kan justerast."
Ja da.
Det hadde eg da funne ut sjølv.
Eg plukka meg ut to sykkelbutikkar som framstod som ivrigast til å hjelpe meg, og etter ein del e-postar att og fram og til og med nokre hyggelege telefonar frå hjelpsame sykkelbutikkmedarbeidarar så høyrte eg meg sjølv plutseleg oppgi både VISA-kredikkortnummer og sikkerhetsnummer over telefon, slik at eg kunne bli trekt summen dette adaptersettet skulle koste. For å sleppe oppkravsgebyr.
Flott.
Men eg må ha vore litt i ørska. Eg pleier då ikkje å oppgi slik informasjon over telefon?
Men sidan det dreidde seg om Oslosportlager, så feidde eg alle tvil til side og tenkte ved meg sjølv at det uansett ikkje var så mykje pengar på kontoen som kunne bli borte.
Dessutan fekk eg fortald litt om min stolte sykkel og oppfordra Oslosportlager om å bli importør/forhandlar av Quintana Roo-merket.

I alle fall kom adaptersettet i posten etter nokre få dagar (utan fraktkostnader, takk, Oslosportlager!) og i dag hadde eg endeleg tid til å montere det. Nå veit eg også kva ein låsmutter er for noko.

Og at den passar sjølv om det ikkje virkar slik, berre ein har verktøy til å stramme den med.

Ein plastdel som er littegrann høgare enn den originale sørger for at magnetbremsa på rulla kjem littegrann lenger opp.

Det var eit spennande moment, då alt var montert og ChiCqilo endeleg skulle settast på rulla:

Skulle dette adaptersettet vise seg til å vera riktig?
Ville desse litt vel tynne plastdelane vise seg å vera robuste nok til å halde den solide magnetbremsa oppe?
Blir det passe avstand mellom hjul og magnetbrems?

Og svaret blei: ja.
(Lettelsens sukk).

Alt såg ut til å passe saman, og halde saman, og nå står sykkelen her i stoga og skinner, og eg gledar meg noko vanvittig til å sykle på rulla i kveld.
(Les gjerne ein gong om att).

God rulletur!