Perfekt restitusjon med mindre volum

Ein skal altså gå ned i treningsomfanget (volumen) under "taper"perioden, mens ein skal trene i omtrent same intensitet.
Denne veka starta med ein tre timars lang joggetur på tysdag.
Det skulle ha vore 2t45 eller berre 2t30.
Men, det dreier seg om jogging. Dessutan er ikkje alle pausane innberekna.
Det var varmt på tysdag, og det blei stopp ved alle bekkar (og det var ikkje få), slik at Binna kunne bade, avkjøle seg og drikke litt. Dessutan blei det ein stopp til for å kjøpe meir drikke.

Været var så fint, og beina så gode, og serotoninnåvet etter to 2,5t såpass høgt at eg kunne ha synge høgt av reint godt humør.
Eg gjorde ikkje det.
Eg er ikkje så bekymra for ryktet mitt eigentleg, men det finst sikkert nok bygdetullingar frå før.

Onsdag var det tid for restitusjon.
Eg var på ei samling for kartlegging av biologisk mangfald på Kongsberg, og me låg over på hotell frå onsdag til torsdag.
Eg sjekka om hotellet hadde basseng, og det hadde det.

Dermed blei det lagt inn ei ørlite økt med resitusjonssvømming og boblebad på kveld.
Perfekt, dagen etter langturen.
Dessutan var det tilgang på mykje og god mat heile tida.
Hotellet har til og med ei softis-maskin, med gratis softis, berre 5m i gangen frå seminarromet vårt. Og kake. Og frukt. Og drikke.
Herleg.
Det kallar eg god restitusjon.

Det er altså ikkje volumet på vatnet ein skal redusere på taper'n, men volumet på treningsmengde.
Ah ja...

Svømmebassenget på 15m var riktignok i minste laget.
Men koseleg var det. Massasjedusj hadde dei, og badstoge, og boblebad.
Kveldssola skein inn gjennom det store vinduet, og eg hadde det som plommen i egget.

Etter 15min med bassenget for meg sjølv kom det to eldre damer til bassenget.
Og der tenkte eg at: nå er det sikkert ikkje lenger populært at eg drar mine baner i fin krålstil, der vatnet sprutar til sida på desse hotellgjestene, som sikkert ikkje vil bli vått på håret ein gong.
Men der tok eg grundig feil.
Desse to damene på rundt 70år frå England tok på seg svømmebriller og svømmehette (ikkje av den blomstrete typen, men knallraud silikon), og drog sine bader, synkront og samstent, vekselvis mellom bryst og krål. Utan stopp.
Med kraftfulle fråspark ved bassengkanten og tilsynelatande uanstrengte kråltak drog dei sine baner. I ganske bra tempo.
Eg blei så glad.
Mens eg forflytta meg over i boblebadet for å mjukne opp halvstøle leggmusklar, heldt desse to spreke damene på enda ei stund.
Eg trur at dei måtte ha halde på med svømminga si i omtrent ein halv time.
Og det synst eg er så imponerande!

I dusjen møtte eg desse to blide og glade damene igjen, og kommenterte deira gode avslappa og effektive svømmestil. "I'm so glad I learned to crawl" var det den eine svarte. "It's easy when you use goggles" kommenterte den andre.

Eg trur ikkje eg skal bekymre meg for at eg ikkje får svømt nok for tida. Viss eg er riktig heldig og gjer det slik som desse to damene, så har eg enno mange (ti)år med god krålsvømming foran meg.
Og det er då noko å sjå fram til...

Rester. Igjen.

Då eg var på jobb på fredag, hadde eg ei gruppe på 30 personar som eg guida gjennom museet. Frå Statkraft, og frå heile Europa. Kjempeartig. Ei god blanding av kvinner og menn, frå England, Tyskland, Belgia, Sverige og Norge, som høyrde interessert etter hot eg hadde å fortelja om norsk skihistorie, Sondre Norheim, sydpolferder, skismøring og OL-fakkeltenning.

Å guide besøkande gjennom skimuseet i Morgedal er artig, særleg når det er folk utanfrå som virkeleg er interessert, og stiller spørsmål og ikkje er "vanlege" turistar, som har eit besøk i Skieventyret berre som eitt av sine 7 stopp denne dagen, og alt er metta av inntrykk.
Etter turen i museet blei for dei fleste i gruppa det lystig shopping av elg, troll, norsk designa strikketøy og diverse andre suvenirar, og prat på både norsk, engelsk og tysk, noko som eg synst er heilt herleg og artig.

Ulempen med denne typen jobb er at det er som regel mest hektisk rundt lunsjtider, og at det stort sett ikkje er tid til sjølve lunsj.
Eg bestemte meg for å ta med lunsjen heim og ete den etter løpeturen på kvelden.

- - - -
Men når det først skulle bli restar til kvelds, kva lunsjalternativ skulle eg velge?

Alternativ 1 (fettfattig karbo-fokus med tilbehør som frukt og grønt, reker og egg):
eller
Alternativ 2 (fokus på sunt fett og protein (laks, egg, aure og roast beef) med frukt og salat:
Puhhh...
Eg greidde ikkje å bestemme meg og tok med begge platene..
Hmm.. det blei god stemning på kjøkkenet mitt...
Nam nam
oi oi oi
----> Tøv sjølvsagt :D

Det er kjempegod mat på Kafén på Skieventyret.
Men lunsjen min består som regel av niste i form av brødskiver med pålegg og eple. Viss eg har greidd å røske med meg nistepakka da.
I morgonens hektikk er det jo ikkje alltid like lett.

Godt at det er så god og rikeleg mat på kafén, og at det blir noko til overs nå og då. Som eg kan ta med meg heim.
Då er det også heilt greitt med brødskiver og First Price kokt skinke ellers.

Eg fekk nokre rare blikk av ein nyansatt i kafén, som lurte på om eg skulle ete alt dette (to plater med forskjellig mat, sjå bilde; ei bøtte med ca 2,5L fruktsalat, ei skål med potetsalat og ei lite bøtte med grønn salat). Ha.
Klart eg skulle.
Og hot er det som er igjen etter helga?
Ein ørliten posjon med potetsalat og litt grønt.

Matlysten har verkeleg tatt seg opp i det siste.

• Er det auka forbrenning, som slår inn veldig seint etter halvironman i Tjörn?
• Eller er det årstida, hausten med sin innsettande kulde som gjer at kroppen min vil polstre seg med eit ekstra isolerande fettlag (noko som eg ikkje håpar..)?
• Er det matlysten som har kome tilbake etter at stressmage ikkje har plaga meg i det siste?
• Trøstespising?
• Kompensasjonshandling?
• Opportunistisk åtferd?

Eg la merke til at både intensiteten og farta på løpeturen min på fredagskveld auka betrakteleg då eg hadde kome halvvegs, og begynte på springe heimover igjen. Der den gode maten venta.

Det stod ein artikkel i The Triathlete Magazine om "What really motivates you?".
Til triatlon og trening generelt.
Eg har ein mistanke om at ein av mine skjulte men ikkje ubetydelge motivasjonsfaktorar for å trene er nettopp at eg då kan ete mykje meir enn eg ellers ville ha gjort, utan å legge på meg noko særleg.
Dessutan smakar maten mykje bedre etter ein treningstur.

Særleg når ein, slik som meg, begynner å fantasere om all den gode maten ein skal lage når ein kjem heim alt etter berre ein halv times sykkeltur :D

God matlyst aukar livskvaliteten, det er sikkert.
Og trening aukar matlysten.
Altså fører trening til auka livskvalitet.

Men dette er jo gamalt nytt?